روی دور باطل افتاده ایم

تعداد شاغلان زیاد، پتانسیل مناسب برای فعالیت و از همه مهم تر بازار مصرف چندده میلیونی از عمده ترین مزیت های بازار پوشاک ایران به حساب می آید، ولی از این موقعیت و استعداد به درستی بهره برده نمی شود. این وضعیت در مورد لباس های بچه گانه اسفناک تر است به طوری که بیش از 70درصد نیاز کشور از خارج وارد می شود.

درصد بسیار زیادی از حجم کالاهای خارجی هم از مبادی غیررسمی وارد و قاچاق محسوب می شوند. بر اساس شواهد و قراین موجود صنعت پوشاک و زیرمجموعه های آن به عنوان یکی از مهم ترین صنایع در بسیاری از کشورها تعداد زیادی از فعالان و تولیدکنندگان را به خود مشغول کرده است و حجم قابل توجهی از تولیدات صنعتی آنها را به خود اختصاص می دهد.

این درحالی است که این صنعت در ایران از نفس افتاده و رمقی برای رقابت و فعالیت ندارد. «فرصت امروز» با فعالان این رشته به گفت وگو نشسته است.

اصغر طاهری، مدیر تولیدی نیکسان پوش در مورد وضعیت تولید لباس های بچه گانه و افراد نوجوان در کشور می گوید: در حال حاضر شرایط خوبی بر این حوزه حاکم نیست. درصد زیادی از نیاز بازار داخلی با واردات تأمین می شود. 80درصد تولیدات پوشاک در ایران از بین رفته و همه به سوی واردات اجناس و لباس ها، مخصوصا پوشاک چینی روی آورده اند.

با کم شدن تولید پارچه و از بین رفتن صنعت نساجی در کشور و همچنین تنوع پایین پوشاک داخلی، اقبال عمومی از آن روی برگردانده است. مخصوصا در دوخت و تولید لباس هایی که مناسب کودکان هستند ما در این زمینه ضعف زیادی داریم. تولیدات ما چه از لحاظ کیفیت و چه از لحاظ طرح و رنگ، تنوع زیادی ندارد.

به همین دلیل اغلب ترجیح می دهند لباس هایی با برچسب خارجی و با طرح ها و رنگ های بیشتر انتخاب کنند هرچند که در این بین کیفیت لباس های داخلی خیلی بهتر از برخی پوشاک خارجی با مارک های تقلبی است، اما اکثرا به تنوع بها می دهند.

وی در ادامه می افزاید: به طور کلی تولید و طراحی پوشاک بچه های کم سن  و سال کار بیشتری می برد و زحمتش زیاد است. به خاطر ریزه کاری هایی که دارد معمولاً هزینه های تولیدش هم بالاتر از سایر اقلام می شود.به همین خاطر کمتر کسی رغبت می کند سراغ جنس ایرانی برود.

طاهری در مورد مارک های تقلبی خارجی روی پوشاک تولید داخل می گوید: این کار غیرقانونی و خلاف است، ولی عملاً شاهد آن هستیم. تولیدکنندگان داخلی چاره ای جز این ندارند؛ اگر این کار را نکنند و مارک های تقلبی را روی لباس های خود نزنند، مردم خرید نمی کنند.

ضمن اینکه اگر نظارت مسئولان اتحادیه پوشاک و نهادهای نظارتی بیشتر باشد و حمایت جدی تر از تولیدکنندگان صورت گیرد و همچنین اکثر مواد اولیه ارزان در اختیار کارگاه های تولیدی قرار گیرد، مطمئن باشید مردم جنس باکیفیت ایرانی را به جنس مارک دار تقلبی و جنس نامرغوب چینی ترجیح می دهند.

گرفتاری های تولید

 وضعیت تولید در بازار به خصوص برای صنف ما مساعد نیست و همین امر منجر به تعطیلی 40درصد از واحدهای تولیدی شده است. در حال حاضر حدود 3 تا 4هزار واحد صنفی در کشور فعالیت می کنند که انواع لباس را در قیمت های مختلف تولید می کنند. اما فروشنده به هر قیمتی که دلش بخواهد به فروش می رساند، چرا که نظارتی روی فروش پوشاک وجود ندارد.

طاهری با بیان اینکه قیمت یک کالای مشابه داخلی با چینی بسیار متفاوت است، اظهار کرد: تولید کننده داخلی مجبور به پرداخت مالیات است. همین مسئله باعث افزایش قیمت در کالای داخلی می شود. حدود 60 تا 70درصد از پوشاک موجود در بازار فعلی ما وارداتی است. در حال حاضر اعلام می کنند اگر کارگاهی حدود پنج کارگر داشته باشد از بیمه معاف است. این در حالی است که اگر شش کارگر داشته باشد باید حق بیمه پرداخت کند. دریافت مالیات و عوارض خودش تبدیل به معضلی شده است.

در حال حاضر مصرف کننده به دلیل پایین بودن قیمت کالای چینی، تایلندی، ترکیه ای و تایوانی بدون توجه به کیفیت و نوع دوخت، تمایلی به خرید کالای داخلی ندارد. آن  وقت سراغ ما می آیند و مالیات و عوارض را بدون توجه به رکود و کسادی بازار مطالبه می کنند، آن هم با نرخ های بالا. مالیات در کشور متناسب با وضعیت اقتصادی افزایش نمی یابد.

این تولید کننده اضافه می کند: ظرف پنج، شش سال گذشته چندین کارگاه تولیدی با چند هزار کارگر تعطیل شده یا در حال تعطیل شدن هستند. الان به جایی رسیده ایم که اصلاً مقرون به صرفه نیست به تولید پوشاک پرداخته شود، چون واردات جاذبه و درآمد بسیار بالاتری دارد و گرفتاری هایش هم کمتر است.

حمایتی در کار نیست

علی رحمتی که از مسئولان واحد تولیدی بهارپوش سبزینه است، در مورد شرایط تولید و عرضه لباس های بچه گانه به «فرصت امروز» می گوید: زمانی ما علاوه بر تأمین نیازهای داخلی، صادرات مطلوبی هم به کشورهای منطقه داشتیم، ولی الان در معکوس وضعیت سابق قرار گرفته ایم و به واردکننده صرف تبدیل شده ایم. اندک پارچه هایی که تولید کارخانه های داخلی است، معمولاً کیفیت بالایی ندارد، چون بافت پارچه در کشور با تکنولوژی 40سال قبل انجام می شود و تنوع و کیفیتش پایین است.

همه می دانیم که بخش اعظم تولیدات پوشاک ایران را تولیدی هایی تشکیل می دهند که بر اساس تجربه و به قول خودشان خاک خوردن به مرحله تولید رسیده اند. صد البته که تلاش این افراد قابل تحسین است و حضورشان لازمه بقای صنعت پوشاک کشور، اما اینکه چرا بعد از گذشت این همه سال هنوز هم بر روش های سنتی و قدیمی تأکید داریم، قابل پذیرش نیست. ما نیاز به حمایت بیشتر دولت در امر تولید داریم.

وقتی این همه اجناس چینی بدون هیچ مشکل گمرکی وارد کشور می شود، وقتی نظارت ها کمرنگ باشد، طبیعی است که قدرت ما در امر تولید پایین می آید.

این تولیدکننده که 15سال سابقه حضور در این بازار را دارد، در ادامه اضافه می کند: بعد از این همه سال حضور صنعت پوشاک در کشور، تولید ما به صورت کارگاهی و حجره ای است.برندسازی در تمام دنیا به عنوان مقوله ای پذیرفته شده برای تعیین میزان کیفیت و فناوری به شمار می رود؛ معیاری که امروز در ایران هیچ اثری از آن نیست تا جایی که بسیاری از فعالان عرصه پوشاک، برندسازی را با تبلیغات مداوم اشتباه می گیرند.

وی در مورد تفاوت بین لباس های مخصوص کودکان و نوجوانان و بزرگسالان می افزاید: به غیر  از سختی دوخت و دوز لباس های بچه گانه که معمولاً تا دوبرابر بیشتر وقت می گیرد، توجه به طرح، رنگ و مدل هم از اهمیت بالایی برخوردار است. کودکان به خاطر روحیه لطیفی که دارند، برچسب های کارتونی، رنگ های تند و شاد را می پسندند، اما الان تنوع رنگ و طرح ما از 30مدل فراتر نمی رود در حالی که پوشاک بچه گانه ترک با بیش از 80 تا 100مدل وارد و عرضه می شود.

عملاً تولیدی نداریم

تولید پوشاک در حال حاضر به صورت یک موضوع قابل تأمل درآمده است، چون تولیدی های زیادی تقریباً رو به تعطیلی هستند و 60 تا 70درصد آنها جزو واردکنندگان پوشاک قرار گرفته اند. گران شدن مواد اولیه و هزینه های جانبی مثل بیمه، دستمزد، مالیات بر درآمد سالانه و واردات پوشاک خارجی از مهم ترین مشکلاتی است که این بخش از صنعت با آن دست به گریبان شده ضمن اینکه باید برچسب های تقلبی روی پوشاک داخلی را هم به موارد فوق اضافه کرد.

پول اکثر خریداران ایرانی صرف خرید اجناسی می شود که برخی از آنها به دلیل کیفیت نازل در کشور خود غیرقابل مصرف اعلام شد ه اند، با آنکه کیفیت بسیاری از تولیدات داخلی به مراتب بهتر از تولیدات کشورهایی نظیر چین است.