نساجی در زمره بزرگترین، مهم‌ترین و قدیمی‌ترین صنایع جهانی است که به‌دلیل اشتغالزایی بالا و نقش صنعتی، اقتصادی و اجتماعی فوق‌العاده آن، مورد توجه بیشتر کشورها و اقتصادهای بزرگ دنیا قرار دارد.
صنعتی که سبب متحول شدن تولید در جامعه بین‌الملل شده و علاوه‌بر ایجاد ارزش‌افزوده بالا، توان رقابتی فراوانی را برای محصولات تولیدی در عرصه‌های جهانی به وجود آورده است.
از مزایای متنوع صنعت نساجی می‌توان به قدرت اشتغالزایی بالا، ارزآوری، تولید ثروت ملی، نیاز به سرمایه‌گذاری کمتر نسبت به سایر صنایع و ارزش‌افزوده بالا اشاره کرد که موجب شده بسیاری از کشورها صنعتی شدن خود را از صنایع نساجی و پوشاک آغاز کنند و کماکان نیز با افزودن واحدهای تحقیق وتوسعه به واحد مادر و بهره‌گیری از بخش‌های دانش‌بنیان، ایجاد تنوع در محصول تولیدی متناسب با سلیقه بازار و مصرف‌کننده برای افزایش ارزش‌افزوده را در دستور کار قرار دهند.
با وجود این، در شرایط کنونی که تمام کشورها به دنبال به‌دست آوردن بازارهای هدف برای ارائه کالای تولیدی خود هستند تولید محصول رقابت‌پذیر با درنظر گرفتن کیفیت، قیمت مناسب و سلیقه مصرف‌کننده می‌تواند شرایط ایده‌آلی را برای تولیدکننده فراهم کند. البته در این میان حمایت‌های دولت از بخش خصوصی و صاحبان صنایع به‌منظور جلوگیری از واردات بی‌رویه محصولات مشابه از راه‌های قانونی و قاچاق می‌تواند روند رقابت‌پذیری کالای داخلی با کالای مشابه خارجی را سرعت بیشتری بخشد.
حمایت‌هایی که متاسفانه در سال‌های گذشته نه‌تنها انجام نشد بلکه با کاهش تعرفه واردات محصولات مشابه و برخی سیاست‌گذاری‌های اشتباه به منظور حمایت از تولید داخلی، موجب افزایش هزینه‌های تولید شده و در عمل رقابت‌پذیر نشدن محصولات داخلی با نمونه‌های موجود در بازار را درپی داشت.
نام‌گذاری چند سال متوالی از سوی رهبر معظم انقلاب به «اقتصاد مقاومتی» موجب شد دولت یازدهم برای پویایی هر چه بیشتر صنعت نساجی در سراسر کشور گام‌های موثرتری با ارائه برنامه راهبردی توسعه صنایع نساجی، افزایش تعرفه واردات کالای مشابه، جلوگیری از واردات بی‌رویه محصولات تولیدی در داخل و مبارزه با قاچاق بردارد تا بار دیگر این صنعت مهم در عرصه اشتغال و ارزش‌افزوده را با قدرت هر چه تمام تر احیا کند و در بازارهای داخلی و خارجی حرفی برای گفتن داشته باشد.
البته ناگفته نماند، در چند سال گذشته به‌دلیل تحریم‌ها بسیاری از صاحبان صنایع نساجی کشور نتوانسته‌اند اقدامات جدی در زمینه نوسازی و بازسازی ماشین‌آلات و تجهیزات مورد استفاده در خط تولید واحدهای خود آن‌گونه که شایسته است، انجام دهند و همین امر باعث شده محصول در این واحدها علاوه‌بر افزایش هزینه‌های تولید و بی‌کیفیتی، رقابت‌پذیری خود در برابر نمونه‌های خارجی را از دست بدهد. به همین منظور باید با تامین منابع مالی و دور زدن تحریم‌ها راه‌حلی مناسب برای نوسازی ماشین‌آلات صنایع نساجی یافت تا این صنعت به پویایی لازم در امر تولید برسد.
اراده ملی برای رونق بخشیدن به چرخ تولید محصولات نساجی در کشور حرف مهمی است که به جرات می‌توان گفت تاکنون آنطور که باید عملیاتی نشده و بیشتر در حد حرف باقی مانده است.
هر چند دولت یازدهم تکاپوهای فراوانی برای احیای این صنعت استراتژیک در دستور کار قرار داده اما در عمل برخی دست‌های پشت پرده اجازه خودنمایی را از طرح‌های دولت گرفته و نمی‌گذارند این مهم به انجام برسد چراکه واحدهای تولیدی نساجی در بعد صنعتی یکی از مهم‌ترین صنایع راهبردی و تاثیرگذار در تولید ناخالص ملی است و در صورتی که احیا شود نان دلالان و واردکنندگان پوشاک به اصطلاح «آجر» خواهد شد به همین منظور با چنگ و دندان با سنگ‌اندازی در این راه اجازه شکوفایی دوباره آن را نمی‌دهند.
بنا بر این، به نظر می‌رسد مردم جامعه با خرید از محصولات داخلی و تحریم کردن کالای مشابه وارداتی می‌توانند تا حدود زیادی سیاست‌های حمایتی از تولید ملی را برای نقش بر آب کردن دسیسه‌های برخی افراد سودجو در دستور کار قرار دهند تا علاوه‌بر رونق صنعت نخ و پنبه، وابستگی به کالای مشابه خارجی و خروج ارز از کشور کمرنگ‌تر و مرهمی بر زخم‌های صنعت و تولید کشور شود. باشد که این امر گام مهم و تاثیرگذاری در زمینه حمایت از تمام صنایع کشور و استفاده از تولید داخلی درنظر گرفته شود.