همان طور که دولت می خواهد و در برنامه ششم توسعه پیش بینی کرده ، قرار است رشد 8 درصدی در اقتصاد رخ دهد که نیازمند جذب سرمایه گذاری خارجی است. اما به اعتقاد من در حال حاضر صحبت از جذب سرمایه گذاری خارجی زود است. چرا که آنقدر مشکل داخلی وجود دارد و در داخل صنعت نهفته است که خود سرمایه گذاران داخلی هم حاضر به سمرایه گذاری نیستند چه برسد به خارجی ها.
سال 95 رو به پایان است و چیزی تا شروع سال 96 باقی نمانده است. برای سال 96 هم باید اولویت هایی مطرح شود که با توجه به آنها اقتصاد کشور زودتر به چرخش درآید.
به اعتقاد من اولویتی که بهتر است سال 96 بیشتر روی آن کار کرد، برطرف کردن سوبسید های فراگیری است که باعث شده است اقتصاد کشور غیررقابتی شود. چراکه در نهایت هرچقدر به سمت اقتصادی آزاد برویم و حضور دولت کمرنگ تر شود، اقتصادی فعال تر و پویا تر خواهیم داشت. بخش خصوصی پویا تر باعث شکوفایی اقتصادی و اشتغال زایی بیشتر در کشور می شود.
مشکلی که در این زمینه وجود دارد، این استکه شرکت های قدر دولتی و نیمه دولتی زیادی در کشور فعالیت می کنند که به نوعی رقیب بخش خصوصی هستند. این شرکت ها اصولا هم مالیات نمی دهند و حتی قوانین صنفی را رعایت نمی کنند. مواردی که باعث می شود صنعت ضربه بخورد و نتوانیم در عرصه جهانی حرفی برای گفتن داشته باشیم. درحال حاضر به غیر از محصولات پتروشیمی که آنها هم جزیی به نفت و دولت وابسته اند، تقریبا بیشتر محصولات ایران، کالای رقابتی صادراتی نیستند.
با این حال آن طور که دولت می خواهد و در برنامه ششم توسعه پیش بینی کرده ، قرار است رشد 8 درصدی در اقتصاد رخ دهد که نیازمند جذب سرمایه گذاری خارجی است. اما به اعتقاد من در حال حاضر صحبت از جذب سرمایه گذاری خارجی زود است. چرا که آنقدر مشکل داخلی وجود دارد و در داخل صنعت نهفته است که خود سرمایه گذاران داخلی هم حاضر به سمرایه گذاری نیستند چه برسد به خارجی ها.
از طرفی باید دقت کرد که کشورهای همتراز ایران از نظر جمعیت، جغرافیا و بازار فروش کم نیستند. بنابراین چرا باید یک سرمایه گذار خارجی وارد کشوری شود که قوانین در آن نامشخص است و دولت قصد دارد با بخش خصوصی رقابت کند.
بنابراین در این میان کاری که می تواند برای بهبود اوضاع انجام داد این است که روی مشکلات داخلی متمرکز شد و آنها را حل کرد. اگر حتی 20 درصد از مشکلات داخلی حل شود، به اندازه 80 درصد سرمایه گذاری خارجی خواهد بود.