چین را می توان صاحب بزرگترین صنعت نساجی در جهان دانست که هم در بخش تولید و صادرات مقام اول را در جهان دارد. در سال 2013 چین نزدیک به 274 میلیارد دلار از محصولات نساجی خود را به کشورهای مختلف جهان صادر کرد. این باعث شد که این کشور 43.1 درصد از صادرات محصولات نساجی را به خود اختصاص دهد.
در طول سده 1800 واردات پنبه از هند که در ان زمان مستعمره بریتانیا بود باعث شد رونق پارچه بافی در چین و به خصوص مناطق شمالی این کشورشده بود. سرمایه گذاران و تجار خارجی چین را به دلیل وجود مزایایی از جمله بازار بزرگ مصرف کنندگان، نیروی کار ارزان، ساعات کار طولانی تر نسبت به سایر نقاط و کمتر بودن هزینه برای سرمایه گذاری و تجارت انتخاب می کردند.
به گزارش سایت نساجی امروز به نقل از عصراقتصاد، اولین شرکت ها و کارگاه های نساجی خارجی در سال 1904 و 1905 بعد از جنگ اول چین و ژاپن در این کشور تاسیس شدند. با توجه به معاهده پایان جنگ، نهادهای خارجی از پرداخت تعرفه های گمرکی معاف و محدودیتهای کمتری نسبت به شرکت های بومی داشتند. بریتانیا اولین کشوری بود که شرکت های خود را در چین تاسیس کرد اما مدت کی بعد از ورود این کشور به چین، شرکت های ژاپنی نیز فعالیت خود را در این کشور آغاز کردند.
جنگ جهانی اول باعث شد که ورود کالاها و محصولات خارجی به چین و سایر نقاط آسیا محدود و در پاره ای از مواقع متوقف شود اما این اتفاق به سود چین و زاپن تمام شد و صنایع نساجی این دو کشور برای تامین نیاز کشورهای آسیایی به سرعت رشد کنند و ظرفیت تولید خود را افزایش دهند.
به همین دلیل این دو کشور تجهیزات و ماشین آلات جدید مرتبط با نساجی را از بریتانیا و آمریکا وارد کنند. ژاپن در دهه 1920 تبدیل به تولید کننده ماشین آلات نساجی شد و این کشور نیاز چین را به ماشین آلات نساجی تامین می کرد. در ادامه رقابت بین صنایع نساجی این کشور شکل جدی تری به خود گرفت. ژاپن با ماشین آلات جدید و چین با تعداد زیاد کارگران خود این رقابت را به شکل جدی دنبال کردند.
رشد صنعت نساجی چین از قرن بیستم شروع شد و این امر تا جایی پیش رفت که 20 درصد از تولیدات صنعتی این کشور به تولید نخ های پنبه ای اختصاص داشت. این صنعت در طول جنگ جهانی اول رونق بسیاری پیدا کرد و حتی علیرغم اینکه در دهه 30 دومین جنگ چین و ژاپن باعث صدمه دیدن بسیاری از کارخانه ها و صنایع شد و سرعت رشد این صنعت را کند کرد این صنعت همچنان به کار خود ادامه پیدا کرد.
در دهه 1950 بسیاری از صاحبان صنایع نساجی بزرگ چین به هنگ کنگ نقل مکان کردند. علت این امر جلوگیری از دخالت دولت در امور کارخانجات آنها بود. بقیه کارگاه ها و صنایع نساجی که در کشور باقی مانده بودند به مالکیت دولت کمونیستی چین درآمدند. بعد از اینکه دِنگ شیائو پینگ به قدرت رسید تلاش کرد که با ایجاد ارتباط با شرکت‌های مستقر در هنگ کنگ، فناوری های جدید را به کمک صنایع مستقر در خاک این کشور بیاورد.
در 1978-1979، اقتصاد چین اصلاحات اقتصادی خود را آغاز کرد و به دلیل قیمت پایین و تعداد زیاد نیروی کار در این کشور هزینه تولید در این کشور پائین تر از سایر کشورها بود و همین امر باعث برتری این کشور در بخش صادرات محصولات صنعتی از جمله صنایع نساجی شد.
از اواخر دهه 70 میلادی دستمزد کارگران شاغل در صنعت نساجی چین افزایش چشمگیری داشته و همین امر باعث شده که دستمزد پائین کارگران دیگر به عنوان مزیت رقابتی در صنعت نساجی این کشور تلقی نشود. با این حال، صنعت نساجی چین به دلیل داشتن مزیت هایی مانند «مدیریت کارآمد تر، زنجیره تامین، زیرساخت های مدرن‌تر، و بهره وری بالاتر کارگری» از سایر کشورهای در حال توسعه پیش است. از سویی دیگر تولید کنندگان چینی همچنان تلاش کرده اند که هزینه های تولید را پائین نگه دارند.
تولیدات نساجی در سال 2013 در چین 13 درصد افزایش داشته و این بخش از صنعت در این کشور همچنان یکی از بزرگترین صنایع این کشور به حساب می آید. از سویی دیگر کارخانجات و کارگاه های نساجی به مناطق فقیرتر در این کشور انتقال پیدا کرده اند که دلیل این کار کاهش هزینه های تولید به خصوص در مورد هزینه دستمزد کارگران است.
گروه صنعتی ایسکئول (The Esquel Group) بزرگترین تولید کننده لباس های پنبه ای در جهان است و این گروه صنعتی بزرگترین تولید کننده بخش خصوصی در زمینه نساجی به شمار می رود. گروه صنعتی شندونگ دمیان (Shandong Demian Group i) نیز لقب بزرگترین تولید کننده دولت پارچه و منسوجات نساجی را به خود اختصاص داده است.