صنایع نساجی و پوشاک ایران رتبه پنجاهم در میان کشورهای صادرکننده پوشاک جهان را دارد.
افزایش قاچاق و ناتوانی تولیدکنندگان ایرانی در رقابت با برند‌های مشهور جهانی، این صنعت را در ایران در شرایط بحرانی قرار داده است.
به گزارش سایت نساجی امروز به نقل از توسنا، لغو تحریم‌های بین‌المللی و فضای اقتصادی بازتر پس از عملیاتی شدن برجام، برند‌های جهانی پوشاک برای راه‌اندازی شعبه رسمی در ایران ترغیب کرد.این فاکتور در کنار معضل قدیمی قاچاق پوشاک٬ بحران‌های جدی برای صنعت نساجی و پوشاک ایران به همراه خواهد داشت.
حجم فروش محصولات نساجی در دنیا بیش‌از یک‌هزار و ۲۵۰ میلیارد دلار است و سهم ایران از این بازار حدود ۱۵ میلیار دلار است.نیروی کار در صنعت نساجی در برابر سرمایه جاری در این صنعت بیشتر است. به نظر می‌آید این امر در دولت ایران خطاب قرار نگرفته و بالانسی در این امر ایجاد نشده است.
مشاور وزیر در امور صنایع نساجی، پوشاک و چرم ایران، در باره این عدم تعادل می گوید: «نیروی کار در واحد سرمایه‌گذاری ارزبری دارد. برآوردها نشان داده زمانی که نرخ دلار ۱۰۰۰ تومان بود، هزینه ایجاد یک شغل در صنعت نفت، پتروشیمی و انرژی ۳۰۰ میلیون تومان، در بخش فلزات ۲۰۰ میلیون تومان و در بخش ساختمان ۱۰۰ میلیون تومان بود در حالیکه هزینه ایجاد شغل در نساجی بین ۳۰ تا ۳۵ میلیون تومان برآورد شده بود.»
طبق گفته نصرالهی، ایجاد شغل در صنعت نساجی ۱۰ درصد کمتر از سایر مشاغل هزینه دارد؛بنابرای تقویت صنعت مد،تقویت صنعت نساجی را به همراه دارد.
تقویت صنعت مد، تقویت صنعت نساجی را به همراه دارد
مردم قائمشهر با سوت کارخانه نساجی ساعت‌های زندگی‌شان را تنظیم می‌کردند.بزرگ ترهایی که آن زمان را خوب به یاد دارند، می‌گویند سر ماه که کارگران و پرسنل نساجی حقوق و مزایای خود را دریافت می‌کردند، بازار به حرکت در می‌آمد و ناگهان تکان می‌خورد. اما این کارخانه سال‌ها است که خوابیده و دستگاه‌های آن زنگ زدند.در واقع احیای نساجی مازندران با خرید این کارخانه از سوی شهرداری قائمشهر آْغاز شد.
عطف به اصل ۴۴ قانون اساسی، بخش خصوصی اجازه ورود به این حوزه را دارد؛ اما سهم بخش دولتی و بخش خصوصی در این بازار چیست؟
نصرالهی در این‌باره می گوید:«صادرات فعلی ایران ۸۵۰ تا ۹۰۰ میلیون دلار در سال است و خاطرنشان می‌کنم که ۹۵ درصد صنعت نساجی ایران، از تولید تا نوسازی، در دست بخش خصوصی است. مالیات، قاچاق و تامین اجتماعی از عمده نگرانی‌های بخش خصوصی در این صنعت است.»
نصرالهی درباره نیاز صنعت نساجی به بازسازی تاکید کرد: «من خودم پیش از سال ۱۳۵۷ مطالعات روی بازسازی و نوسازی صنایع نساجی در ایران و کشورهای را آغاز کرده بودم. در مقاطع مختلف طرح بازسازی و نوسازی زیادی ارائه شد. اما اولین طرح بازسازی و نوسازی در ایران در سال ۱۳۸۰ اجرا شد.»
وی با تاکید بر این که سرمایه‌گذاری در این صنعت باید هدفمند باشد، گفت: «اگر قرار بر خودکفایی در ایران باشد که حجم تولیدی کفاف نیاز داخلی مردم ایران را بدهد، باید روی صنعت مد و طراحی سرمایه‌گذاری کرد. سرمایه‌گذاری ۲ و نیم تا ۳ میلیارد دلاری در صنعت مد و طراحی، حتی با وجود سطح قاچاق در حجم فعلی، برای صنعت نساجی سودآوری صد در صدی دارد. این یک سرمایه‌گذاری برد-برد است.»
سهم ایران از صادرات محصولات نساجی در جهان چقدر است؟
مشاور وزیر در امور صنایع نساجی، پوشاک و چرم ایران، مقایسه آمار حجم صادرات کشورهای بزرگ مثل چین و هند با ایران را معیار خوبی نمی داند و معتقد است : «باید به نسبت جمعیت و با توجه به ظرفیت‌ها این مقایسه انجام شود. اگر چین در سال ۲۰۱۶ قریب به ۱۰۶ میلیارد دلار صادرات محصولات نساجی داشت، هند ۱۶ میلیارد دلار صادرات داشت، تعداد دوک‌های ریسندگی این کشور و جمعیت کارگران آن هم به همان نسبت بالاتر است.»