برندفروشی و برندپوشی هر دو واژه‌هایی‌اند که امروزه در تمام دنیا چه تولیدکنندگان و چه مصرف‌کنندگان به دنبال آن هستند، فروشندگان برای فروش بیشتر و مصرف‌کنندگان به دو دلیل شیک‌پوشی و تهیه پوشاک باکیفیت. البته یکی از موضوعاتی که درباره فعالیت برندهای مختلف در کشور مطرح است، واحدهایی هستند که در پاساژهای شمال تهران به فعالیت می‌پردازند.
این مغازه‌ها از چه طریق قادر به تامین اجاره این واحدهای لوکس و گران‌قیمت هستند و چه سود هنگفتی پشت تقلب این واحدها مستتر شده است؟ در واقع باید بررسی کرد چگونه یک واحد می‌تواند از عهده اجاره‌های بالای این پاساژها برآید.
به گزارش سایت نساجی امروز به نقل از اقتصادآنلاین ، درباره فعالیت برندهای مختلف در ایران وزارت صنعت، معدن و تجارت طرحی مبنی بر ساماندهی و راستی‌آزمایی برندها مطرح کرده و پس از بررسی‌هایی که در این زمینه انجام شد با حجم گسترده‌ای از واحدهایی مواجه شدیم که در این پاساژها با نام برندهای مطرح دنیا به فعالیت پرداخته بودند، اما با برند اصلی هیچ‌گونه نسبتی نداشتند، در حالی که در همه دنیا مرسوم است وقتی واحدی تحت عنوان یک برند به فعالیت می‌پردازد، از برند مربوطه گواهی‌های لازم را دریافت کرده باشد.
چرا با فروشگاه‌های جعلی برندها برخورد نمی‌شود؟
دبیر کمیسیون مبارزه با قاچاق کالا و ارز استان تهران درباره اینکه چگونه در این مدت برخوردی جدی و قاطع با این واحدها صورت نگرفته، عنوان کرد: با توجه به فشاری که روی بازار و اصناف وجود دارد، همواره این بحث مطرح می‌شد که چرا در فعالیت واحدهای مختلف اختلال ایجاد شده و درباره این موضوع سخت‌گیری می‌شود، اما باید توجه داشت در شرایطی که تامین اشتغال یکی از رویکردهای اصلی کشور بوده و قاچاق کالا فرصت‌های شغلی بسیاری را از بین می‌برد، طبیعی است که رسیدگی به چنین وضعی جزو اولویت‌های حاکمیت باشد؛ بر همین اساس، با درخواست وزارت صنعت، معدن و تجارت طرح ساماندهی برندها در قالب فعالیت تیمی متشکل از اتاق اصناف، وزارت صمت و همکاران ما در کمیسیون قاچاق کالا پیگیری شد که نتیجه به‌دست‌آمده از بررسی‌های این تیم جای تفکر داشت.
وی ادامه داد: پس از این بررسی‌ها متوجه شدیم بخش قابل‌توجهی از برندهای فعال در ایران هیچ‌گونه مجوزی ازسوی شرکت اصلی و اروپایی نداشته و بدون مجوزهای لازم به فعالیت می‌پردازند. بر همین اساس در برخی موارد حتی مجبور به اعمال قانون و پلمب برخی از این واحدها شدیم.
دبیر کمیسیون مبارزه با قاچاق کالا و ارز استان تهران با اشاره به بررسی‌هایی که روی 43 پاساژ شمال تهران انجام شده، اظهار کرد: در این پاساژها بالغ بر 239 واحد صنفی برند شناسایی شدند که از این میان، برخی از این واحدها نام‌های ایرانی را با نگارش انگلیسی طراحی و به نوعی تلاش کرده بودند یک برند خاص را در ذهن تداعی کنند؛ برخی نیز پیگیر دریافت مجوزهای مربوطه شده بودند، اما درنهایت از بین همه این واحدها کمتر از 15 واحد به صورت مجوزدار فعالیت می‌کردند و عده نه چندان زیادی نیز به پیگیری دریافت مجوزهای مربوطه ازسوی وزارت صنعت، معدن و تجارت (صمت) پرداخته بودند، اما تنها به دریافت کد رهگیری اکتفا کرده و مراحل کاری خود را به پایان نرساندند. در نهایت نیز با توجه به اینکه بسیاری از برندهای اروپایی امکان و مجالی برای فعالیت ندارند، عده‌ای به سودجویی از این موضوع پرداخته و با نام آنها فعالیت میکنند.
پوشاک تقلبی در بازار وجود دارد
ابوالقاسم شیرازی، رئیس اتحادیه پوشاک تهران گفت: پوشاک تقلبی در بازار وجود دارد و نمی‌توان بر این موضوع سرپوش گذاشت. به همین دلیل روزانه 30 گروه نظارتی بر واحدهای عرضه‌کننده پوشاک به همراه بازرسان ستاد مبارزه با کالای قاچاق و اصناف و سازمان حمایت از تولیدکننده و مصرف‌کننده نظارت میکنند.
در این راستا به فروشگاه‌هایی که پوشاک خارجی بدون شناسنامه عرضه میکنند، فرصت داده می‌شود تا وضعیت این پوشاک را تعیین‌تکلیف و برای آن شناسنامه ارائه دهند و در غیر این صورت از فعالیت آنها جلوگیری می‌شود. به طور کلی تمامی عرضه‌کنندگان برندهای خارجی پوشاک موظف به دریافت مجوز هستند.
این واحدها باید با ثبت‌نام در سامانه امور اصناف فعالیت خود را ثبت کنند و هر واحد صنفی برای تکمیل مدارک و تهیه مجوز مهلت دارد و واحد فاقد مجوز بعد از دریافت اخطار و عدم تمکین پلمب خواهد شد.
این حرکت در راستای حمایت از تولیدات داخلی نیز هست. همچنین ضرورت دارد دولت تولیدکنندگان برتر را شناسایی و به آنها تسهیلاتی برای برندسازی پرداخت کند تا بتوانند با پوشاک خارجی رقابت کنند. در حال حاضر سرمایه‌‌های سرگردانی در بخش خصوصی وجود دارد که دولت می‌تواند آنها را به سمت برندسازی سوق دهد. تا زمانی که اجناس چینی به صورت قاچاق یا قانونی وارد کشور شوند بدون اینکه از تولیدکننده داخلی حمایتی به عمل آید، تولیدکنندگان حتی نمی‌توانند روی پای خود بایستند، چه برسد به اینکه از آنها توقع برندسازی داشت.
برچسبی برای عوام‌فریبی روی پوشاک فیک
احسان سلطانی، پژوهشگر گفت: بررسی‌های بسیار زیادی در این حوزه انجام شده است که خود من به شخصه نیز تحقیقات بسیار زیادی انجام داده‌ام که نشان می‌دهد اکثر قریب به اتفاق این تعداد فروشگاه که مدعی فروش پوشاک برند هستند، حرف آنها فقط همان ادعاست و در حقیقت برچسبی برای عوام‌فریبی روی پوشاک فیک و غیراصلی و حتی در برخی مواقع تقلبی به لباس آویزان کرده‌اند تا از این طریق بتوانند فروش زیادی داشته باشند.
البته این فیک‌فروشی‌ها دلیل اصلی دیگری دارد و به تامین اجاره‌بهای میلیونی در پاساژهای آنچنانی در شمال و شمال غرب پایتخت برمی‌گردد.
این ادعاهای بی‌اساس به این دلیل شکل گرفت که ایرانی‌ها عقل‌شان به چشم‌شان است و اگر روی پوشاک داخلی نیز برچسب برند زده شود که این روزها این حرکت نیز بسیار رواج یافته است، همه ما اقدام به خرید برندهای داخلی به اسم خارجی خواهیم کرد.
مبدأ اکثر برندهای تقلبی کشورهای شرق آسیا، چین و ترکیه است، اما باید اشاره کرد که این روزها جنس با برند چینی در بازار کم شده، اما معنی کم‌رنگ شدن حضور کالاهای با برند چینی در بازار این است که با برندهای تقلبی و غیرچینی وارد بازار می‌شوند. مصرف‌کننده لزوما کارشناس برند نیست و وقتی بازار همه‌جور برند تقلبی دارد، ناگزیر کالایی را به اسم و با قیمت برند می‌خرد، اما فیک و تقلبی است.
تهرانی‌ها مظهر فیک‌پوشی
پدرام آقایی‌نیا، کارشناس بازار گفت: پاساژها و فروشگاه‌های لاکچری معمولا در پایتخت و در مناطق شمال و شمال غربی و البته در حال حاضر در برخی مناطق دیگر آن نیز احداث شده‌اند که برای اجاره یکی از واحدهای آن باید میلیونی و در برخی مواقع و به ندرت با رهن میلیاردی آن را در اختیار گرفت.
فروشندگان کالاهای برند به طور معمول در این پاساژها اقدام به اجاره یا خرید و رهن واحد صنفی میکنند که در حقیقت 99 درصد آنها هیچ‌کدام نمایندگی اصلی فروش برند مورد نظر نیستند و جواز آن را نیز ندارند و به صرف تامین اجاره‌بهای میلیونی واحد صنفی اقدام به عرضه برندهای فیک میکنند.
تهرانی‌ها نیز که می‌توان آنها را مظهر فیک‌پوشی نام‌گذاری کرد، هرجا نامی از برند بیاید و اگر واحد فروش آن در شمال تهران و پاساژهای لاکچری باشد، اقدام به خرید آن میکنند و فروشندگان نیز با فروش این برندهای فیک می‌توانند اجاره‌بهای واحد صنفی خود را پرداخت کنند.
این دسته از فروشندگان کالا را با مارک جعلی می‌خرند و به عنوان جنس اصلی می‌فروشند. کالاهای تقلبی و فیک را با قیمت برند می‌فروشند. کالاهایی که در کشورهای دیگر با مارک یک برند معتبر تولید می‌شوند و حتی برای آن کارخانه ساخته‌اند.
به عنوان مثال در ویتنام یک کارخانه، کل تولیدات یک برند معروف ورزشی، از کفش و پیراهن تا توپ فوتبال را با مارک و برند اصلی تولید و صادر می‌کند. مثلا کارخانه اصلی این برند در قاره اروپاست، اما فروشنده از یک تولیدکننده دیگر به همین نام، اما در یک کشور دیگر نمایندگی می‌گیرد؛بنابر این برند اصل نیست.