جلسه هم اندیشی برای وصل زنجیره ارزش پوشاک در انجمن صنایع پوشاک ایران برگزار شد.
در این جلسه که آقایان هاکوپیان - رییس هیأت مدیره انجمن صنایع پوشاک ایران-، مهندس بصیری رییس هیأت مدیره انجمن صنایع نساجی ایران- ، مهرداد زکی پور -رییس اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران-، امین مقدم، عضو هیأت مدیره اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک- ، محسن اصفهانیان - نایب رییس هیأت مدیره انجمن صنایع پوشاک ایران- ، اکبر رضاییان - مشاور انجمن صنایع پوشاک ایران- ، جوادزاده نماینده نساجی البرز، دکتر مسعود لطیفی- رییس دانشکده نساجی دانشگاه امیر‌کبیر- و خانم‌ها دکتر فریناز فربد و مینو پدرام از اعضای هیأت مدیره انجمن طراحان لباس و پارچه ایران حضور داشتند، هاکوپیان با بیان این مطلب که جلسه امروز برای تکمیل ارزش دایره صنعت پوشاک و آگاهی از مشکلات همدیگر تشکیل شده، تصریح کرد: با محور قراردادن انجمن طراحان پارچه و لباس ایران، می‌توان در بخش در بخش طراحی پارچه قدم‌های بزرگی برداشت و محصولات نساجی را با کیفیت بیشتری عرضه نمود.
به گفته رئیس هیأت مدیره انجمن صنایع پوشاک ایران، وصل شدن این زنجیره ارزش یک فکر و ایده است و همه باید برای به ثمر رسیدن آن تلاش کنند.
وی اذعان داشت: این ایده، آغاز یک همیاری و همراهی گروهی برای ارتقای صنایع نساجی و پوشاک و به واسطه آن رشد صنعت ملی موثر است که نظرات تشکل‌های مختلف و فعالان صنایع نساجی و پوشاک برای شکل گرفتن این هماهنگی و شناخت مشکلات و معضلات همگانی در صنعت کار‌ساز و موثر خواهد بود.
هاکوپیان ضمن اعلام این مطلب که ابتدای هر مسیر طولانی، مشکلاتی وجود دارد که باید به تدریج برطرف شوند؛ انجمن طراحان لباس و پارچه ایران در دوران ضدیت با مقوله مد تشکیل شد و توانست اقدامات بزرگی انجام دهد؛ پس باید از تجارب موفق خود و دیگران در کاستن از فاصله با دنیای مد نهایت استفاده را به عمل آوریم.
مهندس جمشید بصیری-رئیس هیأت مدیره انجمن صنایع نساجی ایران- ضمن تأیید سخنان هاکوپیان، ایده مذکور را مناسب و منطقی دانست و گفت: از سال‌های دور تا امروز مسائلی وجود داشته و دارند که مانع تحقق اجرای این ایده شده‌اند.
وی افزود: برای نخستین‌بار در سال 1348 با مقوله وجود طراحان در کارخانه‌های تولیدی مواجه شدم و می‌توان گفت در آن مقطع زمانی افرادی مانند آقای مصطفی مقدم با ایده طراحی زندگی می‌کردند اما به دلیل آن‌که پایه‌های طراحی در بازار بنیان گذاشته شده بود به دلیل کمبود منابع مالی، طراحی، ضربات جبران ناپذیری را تجربه کرد و طی چند دهه اخیر نیز ضربات آن‌قدر سهمگین بودند که به‌طور کلی طراحی را به سمت نابودی پیش بردند.
رئیس هیأت مدیره انجمن صنایع نساجی ایران، افزود: در حال حاضر با توجه به ثبات و آرامش موجود در کشور، امکان تحقق این ایده وجود دارد اما قاچاق پوشاک وضعیت را به جایی رسانده که شاهد اشباع انبار کارخانه‌های تولیدی هستیم و اغلب مدیران به دنبال خالی نمودن انبارهای خود هستند به همین دلیل معتقدم تحقق ایده مذکور، دشوار است.
وی با یادآوری این مطلب که مدیران و صنعتگران نساجی در مقایسه با سال‌های گذشته، علاقه و تمایل بیشتری نسبت به مقوله طراحی پیدا کرده‌اند، ابراز داشت: مشکلات و گرفتاری‌های تولیدکنندگان فراوان است و به همین دلیل نمی‌توانند بر مسائل و موضوعات اساسی و بنیادین مانند مد تمرکز نمایند.
مهندس بصیری با اشاره به حمایت‌های واقعی دولت ترکیه از تولیدکنندگان و صنعتگران و داشتن برنامه منسجم و دقیق در زمینه توسعه صنعتی خود اذعان داشت: متأسفانه همیشه از این قبیل حمایت‌ها و برنامه‌ها محروم بوده‌ایم و صرفاً در زمان صدارت آقای جهانگیری بر مسند وزارت صنایع وقت ، 500 میلیون دلار جهت حمایت از واحدهای نساجی پرداخت شد که این کمک نیز به دلیل مشکلات متعدد اقتصادی، چندان مشکل‌گشا و چاره‌ساز نبود.
وی سپس خطاب به رئیس هیأت مدیره انجمن صنایع پوشاک ایران متذکر شد: آقای هاکوپیان! این ایده عالی به شرطی قابل اجرا خواهد بود که توانمندی و کارآمدی شما در تحقق آن مدنظر قرار گیرد.
مهرداد زکی پور-رئیس هیأت مدیره اتحادیه تولید و صادرات صنایع نساجی و پوشاک ایران- نیز ایده مورد اشاره آقای هاکوپیان را مورد تأیید قرار داد، آن را برای جامعه ما «عالی» توصیف کرد و گفت: این امر برای کشورهای توسعه یافته صنعتی متداول و عادی است.
وی ضمن اشاره به صنعتگران ترکیه گفت: تولیدکنندگان ترکیه میهمانان خود را ابتدا به واحدهای طراحی می‌برند در حالی‌که جامعه ما در مسیر دیگری حرکت کرده و از بسیاری مسائل دور مانده است؛ پس باید برای تحقق این ایده، خود را آماده کنیم و بدانیم برای اجرای آن با مشکلات متعددی روبرو خواهیم شد.
زکی‌پور، توجه و تمرکز به مسائلی مانند تقویت محور طراحی و راه‌اندازی نمایشگاه‌های طراحی را از مهم‌ترین گام‌های اجرای این ایده برشمرد و گفت: در حال حاضر نمایشگاه‌های پوشاک در کشور ما برگزار می‌شوند اما جای خالی طراح در آن به وضوح مشخص است.
اکبر رضاییان - مشاور انجمن صنایع پوشاک ایران- با اشاره به نامساعد بودن شرایط تولید و بازار برای تمام صنایع کشور گفت: ما نیازمند اجرای این ایده هستیم زیرا منطبق بر دانش جهانی است و صنعت پوشاک را بسیار متحول خواهد کرد.
وی ادامه داد: صنعتگران پوشاک در سال‌های 1350 تا 1355، اقدامات موثر و مهمی انجام دادند و در همان سال‌ها، به لزوم تولید صنعتی پوشاک برای رونق صنعت نساجی پی بردند، خوشبختانه در این صنعت به موفقیت‌های خوبی هم دست یافتیم اما به دلیل عدم اطلاع از نحوه حفظ این موفقیت‌ها و دستاوردهای ارزشمند، کار به جایی رسید که صادرکننده پوشاک میدان را به رقیبان خارجی واگذار کرد بدون این‌که دلیل این باخت را بداند.
رضائیان تأکید کرد: شاید اجرای این ایده در ابتدا بسیار کند به نظر برسد اما ایجاد هماهنگی در اجرا، می‌تواند موجب شهرت طراحی پارچه و لباس ایرانی در بازارهای بین‌المللی شود.
به اعتقاد این صنعتگر پوشاک، راه‌اندازی دانشگاه یا مرکز علمی برای طراحی، سکوی پرتابی برای رشد و گسترش مقوله طراحی پارچه و لباس خواهد بود که منجر به توسعه صنعت نساجی و پوشاک کشور خواهد شد.
محسن اصفهانیان - نایب رییس هیأت مدیره انجمن صنایع پوشاک ایران- با مهم توصیف کردن مقوله طراحی افزود: تا گره‌های این پدیده باز نشوند، تحولی در صنعت پوشاک رخ نخواهد داد.
وی تصریح کرد: ساختن مد برای ایران موضوعی است که باید مورد تفکر و اندیشه قرار گیرد و این اتفاق ملی در مناسب‌ترین شرایط کلید بخورد؛ همان‌طور هم که دوستان اشاره کردند تحقق این امر موجب رشد صنعت نساجی خواهد شد.
اصفهانیان با تأکید بر حرکت گروهی جهت تحقق این ایده اذعان داشت: با کمک و همفکری تشکل‌های بخش خصوصی می‌توان یک جریان مد به راه انداخت ضمن این‌که تبلیغات و اطلاع رسانی‌های آن هم باید جمعی باشد که ضرورت این امر داشتن یک اعتقاد جمعی است.
دکتر فریناز فربود- عضو هیأت مدیره انجمن طراحان پارچه و لباس ایران- با بیان این مطلب که چون پیش بینی کننده جریان مد و تولید کننده آن در دنیا نیستیم؛ به کپی‌برداری می‌پردازیم؛ گفت: شاید نتوان از یک واحد تولیدی با حجم انبوه مسائل و مشکلات، انتظار سرمایه‌گذاری برای طراحان پارچه و لباس را داشت اما می‌توان در حد یک خط تولید ریسک کار را پذیرفت و به توانمندی طراحان داخلی اعتماد کرد.
به اعتقاد این استاد دانشگاه، ایده مذکور می‌تواند شروع بزرگی برای حمایت از هویت فرهنگی طراحان داخلی باشد زیرا سرانجام هنر و صنعت باید در یک بخش به هم بپیوندند.