سال 1337، درست یک دهه پس از برنامه ریزی توسعه ای در ایران، بستن کراوات از سوی مردان ایرانی هزینه ای برابر با هزار میلیون ریال یا صد میلیون تومان را به اقتصاد ایران تحمیل می کرد .
مجله اطلاعات هفتگی،در سال 1337 گزارشی جذاب و خواندنی در خصوص عوارض اقتصادی استفاده از کراوات، این مد غربی در ایران را منتشر کرده است.هر چند برخی کلمات مورد استفاده در این گزارش امروزه دیگر رایج نیست، اما عینا بخش هایی از ان بدون تغییرات در پی می آید.
به گزارش سایت نساجی امروز به نقل از خبرآنلاین، در بخشی از این گزارش تاکید شده است:«بر اساس یک حساب نسبتا دقیق که در ایران به عمل آمده در ایران تقریبا دو میلیون نفر از کراوات استعمال می کنند. باز به طور تقریبی متوسط هر نفر در سال 25 تومان خرج کراوات می کند.برای توضیح گفته می شود که قیمت کراوات از 2 تومان شروع می شود و به قول بعضی انتهایی ندارد ولی ما رقمی را که برای گران ترین کراوات می توان قائل شد رقم پانصد تومان در نظر می گیریم برای مثال گفته می شود یکی از پولدارهای شیک پوش و معروف تهران برای خرید دوازده کراوات فقط شش هزار تومان پرداخت کرده و خم به ابرو نیاورده و البته از این نمونه ها فروان است و بسیاری از این کراوات ها گاهی پنج یا شش بار یعنی پنج تا شش نصفه روز استعمال نمی شوند.»
نکته قابل توجه اینجاست که در این دوره روشنفکران، کارمندان مهمترین استفاده کنندگان از کراوات بودند و با گسترش این مد غربی حتی برخی بازاریان نیز به جرگه "فکل - کراواتی ها" ، اصطلاحی که برای این سده افراد در ادبیات عامیانه به کار می رفت، پیوسته بودند.
در بخش دیگری از این گزارش آمده است: »طبقات متوسط نیز در سال بین سه تا چهار و گاهی بیشتر و یا کمتر کراوات می‌خرند که حداقل قیمت هرکدام از این که کراوات ها دو تومان و حداکثر آنها سی تومان است بنابراین رقم ۲۵ تومان در سال برای هر نفر چندان هم رقم بی تناسبی و یا حداقل رقم زیادی نیست.حال اگر حساب کنیم که در روز این دو میلیون نفرهر کدام ۵ دقیقه صرف بستن کراوات می کنند(صبح و عصر روی هم رفته و با توجه به اینکه این اوقات از بهترین اوقاتی است که انسان می تواند از آن استفاده نمایند و اینکه بعضی که در روز تا 10 دقیقه در روز نیز صرف بستن کراوات می کنند) و در سال فقط سیصد روز کراوات استعمال می نمایند جمع وقتی که در این راه تلف می شود به پنجاه میلیون ساعت بالغ می شود که اگر هر ساعت از این اوقات تنها یک تومان ارزش داشته باشد سالیانه ۵۰ میلیون تومان تلف شده است.
جمع رقم ۵۰ میلیونی اخیر و ۵۰ میلیونی قبلی رقم بزرگ و احیانا سرسام آوری را تشکیل می دهد و ما را متوجه می کند ملتی که تا این حد احتیاج به پیشرفت های اقتصادی و صرفه جویی دارد، در سال فقط هزار میلیون ریال صرف کراوات آن هم کراواتی که حتی علت بستن آن را نمی داند. در اینجا لازم است بگوییم برای ساختن بیمارستان نمازی که در خاورمیانه بی‌نظیر است و دیدن ساختمان و تجهیزات و لوازم آن باعث اعجاب می شود فقط ۵ میلیون یعنی ۷۵ میلیون تومان خرج شده است و با پولی که هر ساله صرف کراوات می کنیم می توانیم هر ساله دو برابر بیمارستان نمازی و یا دو بیمارستان که قدری از آن بیمارستان کوچکتر باشد بسازیم و هزاران نفر درمند را که احیانا بسیاری از ما جزء از نعمت سلامتی و بهداشت برخوردار نماییم.»
در حالی رقم استفاده کنندگان از کراوات در ایران در این سال دو میلیون نفر عنوان شده است که بررسی های آماری نشان می دهد در سال 1335 جمعیت ایران به 19 میلیون نفر می رسید.
کراوات هر چند دیگر مد نیست و از سوی کارمندان و بازاریان و... مورد استفاده قرار نمی گیرد اما هنوز به لحاظ قیمتی وضعیت مشابه سال 1337 دارد.
ارزان ترین کراوات ها در تهران در بساط های دستفروشان جمهوری و تجریش و بازار پیئدا می شود و قیمتی در حدود 25 تا 30 هزار تومان دارند.
کراوات هایی بی کیفیت و بد دوخت. قیمت یک کراوات معمولی خوش دوخت اما از 140 هزار تومان آغاز می شود. بالاترین قیمت اما هنوز هم قابل محاسبه نیست چرا که لازم است برای خرید کراوات از برندهای مطرح قیمت هایی میلیونی پرداخت شود.