شاهدیه یزد، منطقه‌ای است که خیلی‌ها آن را بورس کارگاه‌های نساجی می‌دانند. کارگاه‌های اینجا محصولات مختلف صنعت نساجی مثل پارچه‌های پیراهنی، رو مبلی و رو فرشی تولید می‌کنند، اما بیشتر صاحبان این کارگاه‌ها می‌گویند به دلیل رکود بازار، ناچار می‌شوند برخی مواقع از سال، دستگاه‌های خود را خاموش کنند.
آنها برای نمونه به واردات چفیه از هند و چین اشاره و از این گله می‌کنند که جنس‌های نامرغوب این کشورها بازار آنها را کساد کرده است.
جوانان زیادی این روزها در جست‌وجوی شغل هستند. در شاهدیه یزد هم خیلی از جوانان تلاش می‌کنند برای خود کارگاه نساجی کوچکی ایجاد کنند؛ اما مدتی است چرخ این کارگاه‌های کوچک نیز نمی چرخد، زیرا آن طور که باید از جوانان کارآفرین حمایت نمی‌شود.
علی محمد کوهکن یکی از جوانان کار آفرین این منطقه است. حدود 15 سال از وقتی او کارگاه نساجی‌اش را ایجاد کرد، می‌گذرد. او می‌گوید: در کارگاهش انواع پارچه‌ها را تولید می‌کند.
هفت نفر به‌طور مستقیم در کارگاه کوهکن کار می‌کنند و بیش از 40 نفر هم به طور غیر مستقیم از طریق او صاحب شغل شده‌اند، چون برخی افراد در زمینه خیاطی، بسته‌بندی و عرضه و فروش محصولات کارگاه امرار معاش می‌کنند.
مرد کارآفرین درباره مشکلاتی که با آنها دست و پنجه نرم می‌کند، می‌گوید:یکی از مشکلات کار ما این است که محصولی مانند چفیه در طول سال فروش ندارد و فقط در زمان‌های خاص از آن استفاده می‌کنند.
به همین دلیل کوهکن به راهکاری فکر می‌کند که بتواند زمانی که‌تقاضا برای چفیه کم می‌شود، دستمزد کارگرانش را بموقع بپردازد.
او از نوسانات قیمت مواد اولیه صنعت نساجی هم به عنوان یکی دیگر از مشکلاتش یاد و عنوان می‌کند: به همین خاطر ریسک سرمایه‌گذاری در این صنعت بسیار بالاست.
بازار چفیه در دست خارجی‌ها
آن‌طور که کوهکن می‌گوید این روزها ورود چفیه‌های هندی و چینی به بازار نیز عامل دیگری است که کار و کاسبی او را تهدید می‌کند.
کوهکن عنوان می‌کند: چون کار ما به قول معروف خواب زیادی دارد و ارگان‌های دولتی اقدام به خرید محصولات ما نمی‌کنند، ناچار باید هزینه‌های گزافی برای انبارداری بپردازیم.
او و همکارانش از ارگان‌های دولتی انتظار دارند دست‌کم اگر به محصولاتی که آنها تولید می‌کنند نیاز دارند این نیاز خود را از طریق کارگاه‌های آنها تامین کنند.
کوهکن می‌گوید: دلالان بسیاری را دیده ام که در قالب مشتری، حجم بالایی از محصولات ما را می‌خرند و با قیمت دو برابر به ارگان‌های دولتی می‌فروشند.
لازم است دولت از کارگاه‌های کوچک حمایت کند؛ به عنوان مثال در شهر شاهدیه استان یزد نزدیک به 400کارگاه بافندگی وجود دارد. با توجه به کارهای جانبی صنعت بافندگی و نساجی، افراد زیادی در این شهر به واسطه رونق این صنعت مشغول به کار شده‌اند. اما از طرف دولت حمایتی مناسبی از این صنعت نمی‌شود .
کوهکن ادامه می‌دهد: یکی دیگر از مشکلاتی که نبود اتحادیه برای این صنعت به وجود آورده نرخ متفاوتی است که در نقاط مختلف برای پارچه‌های تولید داخل وجود دارد. به همین دلیل تولیدکننده مجبور است گاهی با قیمت‌های پایین پارچه خود را به دلالان بفروشد، چراکه به دلیل شرایط مد و بازار، اگر دیر محصول خود را به بازار عرضه کند، تقاضا کم شده و دیگر خریدار ندارد.