نابودی گنجینه‌های گرانبهای صنعت کشور دل هر ایرانی را به در می‌آورد.
با مرور بر تاریخچه تاسیس تا تباهی کارخانه‌های کشورمان درمی‌یابیم که هیچ دستی به غیر از دست خودی خواهان فروپاشی صنعت کشورمان نیست.
به گزارش سایت نساجی امروز به نقل از جهان صنعت، یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌های فعلی کشور، ایجاد رونق اقتصادی و فراهم کردن زمینه‌های افزایش تولید و در پی آن اشتغالزایی در بخش صنایع کشور است که کارشناسان، اساتید و مسوولان را به فکر فرو برده و در همین زمینه، نظریه‌ها و راهکارهای مختلفی نیز مطرح شده است که دولت را در خارج کردن جامعه از این بن‌بست اقتصادی یاری دهد.
اغلب برنامه‌ها و طرح‌هایی که تا امروز پیاده شده نظیر اعطای وام‌های کم‌بهره، بخشودگی مالیاتی و استمهال دیرکردهای سابق، بسته‌های تشویقی تولید و... برای اهالی و فعالان عرصه صنعت آشنا هستند و طی دهه‌های اخیر در چند برهه مورد استفاده قرار گرفته‌اند اما وضعیت فعلی صنعت کشور نشان می‌دهد که همه مشکلات موجود در راه بسط تولید صنایع وافزایش راندمان کارخانه‌ها، تنها با اعطای وام و تخصیص بودجه مرتفع نمی‌شود و طرحی نیاز است که از سرمایه‌گذاری‌های پیشین نهایت استفاده را ببرد و مانع اتلاف سرمایه شود.
امروز برای نظام اقتصادی کشور نکته حائزاهمیت این است که چگونه این سرمایه‌های بزرگ و بودجه‌های عظیم هزینه شده توسط بخش خصوصی و دولتی را از نابودی محض نجات دهد و با یک برنامه‌ریزی سنجیده آنها را به چرخه تولید و بازدهی بازگرداند. گشودن گره این ظرفیت‌های بالقوه و به فعل رساندن آنها، می‌تواند گام مهمی در راستای اقتصاد مقاومتی باشد.
اما متاسفانه با وجود نظرات متعدد در راستای حفظ گنجینه‌های گرانبهای صنعتی کشور، دولتمردان همچنان در همان پیچ اول می‌خواهند باقی بمانند . شرکت تولیدی «خزرخز» تنکابن، که در سال 1354 در شهر نشتارود و در منطقه خشکه‌داران ساخته شده بود، به دلیل مشکلات متعدد و طولانی شدن زمان ساخت، سرانجام در سال 1360 با 200 نفر کارگر شروع به کار کرد.
این شرکت که یکی از مهم‌ترین تولیدکنندگان مصنوعات چرمی در کشور و یکی از ارکان صادرات آن زمان این محصول بود، در سال 1373 با 1200 نفر نیروی کار به نقطه اوج فروش خود رسید. شرکت تولیدی خزرخز تنکابن که در خشکه‌داران بخش نشتا واقع است، از جمله باسابقه‌ترین کارخانه‌های تولید جیر، چرم و خز کشور بوده که به عنوان برند مشهوری در تولید چرم و صنایع مرتبط با آن در جهان به حساب می‌آمد و همچنین صادر‌کننده به کشورهای اروپای مرکزی، شرقی و شمال آن بود.
اما متاسفانه در سال 1376 به دلایل مختلف که مهم‌ترین آن سوءمدیریت آن زمان این شرکت دولتی بود، در مرحله نخست 800 نفر از نیروی کار خود را بازخرید و در مرحله دوم 400 نیروی باقیمانده را نیز تصفیه‌حساب کرد و پس از دو سال، در سال 1378 به‌صورت رسمی تعطیل شد.
اما بازگشایی و احیای این کارخانه از همان سال‌ها و از دهه 80 همواره سوژه و موضوع اصلی «شوی انتخاباتی» نمایندگان مجلس منطقه بود. هر نامزد قوی در انتخابات، این سوژه داغ را موضوع اصلی سخن قرار می‌داد و برای تهییج و ترغیب عموم مردم از احیای این تولیدی مهم منطقه و عامل اصلی اشتغال سخن می‌گفت.
هرچند ناگفته پیدا بود که کارخانه‌ای به این وسعت که تقریبا به‌طور کامل دولتی است، سرنوشت سیاهی خواهد داشت.
هر چند در سال 93 ربیع فلاح‌جلودار استاندار مازندران وقت به فارس گفته بود، شرکت تولیدی خزرخز تنکابن با تصفیه‌حساب، خلع ید و همچنین واگذاری شرکت به بانک صنعت و معدن، مجدداً این شرکت راه‌اندازی شود.
این شرکت در ارزآوری از بخش صنعت برای اقتصاد کشور بسیار مهم تلقی میشد و دارای واحد دوخت و دوز البسه و نسوج چرمی جیر و خز نیز بود که مجموعا دو هزار و 500 نیروی کار در سه شیفت تولیدی در سالن‌های دباغی، تولید چرم و خز، جیر و دوخت و دوز در آن اشتغال داشتند که حدود 19 سال است، این کارخانه ورشکسته و تعطیل شده است.
امروز کارخانه خاطره‌انگیز خزر خز به همان سرنوشت برندهای معتبر تجاری کشور دچار شد و با دست توانای مسوولین در آرامگاه ابدی اذهان مردم منطقه و کشور و کتاب تاریخ ملّت ایران ثبت و جاودانه شد.