تعهد صنعت پلاستیک به ایجاد تغییر یا دفاع از وضعیت موجود؟

ترجمه: آزاده موحد

به گزارش سرویس اطلاع‌رسانی نساجی امروز، معضل میکروپلاستیک های رها شده در اقیانوس ها حجم زیادی از تبلیغات منفی با خود به همراه داشته و درخواست هایی نیز برای انجام اقدامات لازم صورت گرفته است.

همزمان مشکل فت برگ یا "هیولای چرب" که در اثر تجمع چربی های خوراکی یا دستمال های مرطوب در لوله های فاضلاب شکل می گیرد نیز باعث ایجاد نگرانی شده است. حتی تی بگ ها هم به موضوع مخالفت کمپین های مصرف کنندگان که خواستار حذف پلاستیک از آن هستند، تبدیل شده است.

تعهد

موضوعات فوق در کنار سایر مسایل منجر به ایجاد یک تعهد جهانی در رابطه با پلاستیک ها شده است به طوری که در اکتبر 2018 بیشتر از 290 برند جهانی مطرح در بسته بندی متعهد شده اند که تا سال 2025، صد در صد پلاستیک های مورد استفاده در بسته بندی هایشان قابل استفاده مجدد، بازیافت یا تبدیل به کامپوست باشد. 

در ماه ژوئن سال جاری نیز کمپانی بری گلوبال تعهد فوق را امضا کرده است. این کمپانیهم زمان هم بزرگ ترین تولیدکننده محصولات بی بافت در جهان است و هم سالانه حدود هفت میلیارد پوند رزین برای تولید پلاستیک خریداری می کند. 

تام سلمون، رییس و مدیر عامل کمپانی بری می گوید: "قدرت کمپانی بری برگرفته از پلاستیک است و ما در حال اولویت بندی برای خلق آینده ای پایاتر هستیم. ما برای تشویق به استفاده از مواد بازیافتی، توجه نشان دادن به قابلیت بازیافت و وزن کم در حال نوآوری در محصولات خود می باشیم."

معاون اجرایی بخش نوآوری و مدیریت تولید کمپانی، دیوید پارکز در دفاع از مزایای محصولات پلاستیکی برای جهان نظر شجاعانه تری داد و گفت: "بدون هیچ اغراقی محصولات پلاستیکی ما باعث نجات جان افراد، محافظت از مواد غذایی، کاهش خطر عفونت های بیمارستانی و بهبود کیفیت زندگی می شوند. بیان این جمله که "پلاستیک بد است" بسیار نادرست و ساده انگارانه می باشد. در صنعت پلاستیک موارد زیادی وجود دارد که می توان به آن ها افتخار کرد، می توانیم با یکدیگر درباره مزایا وقابلیت های پلاستیک گفتگو کنیم."

AEPW 

در اوایل سال جاری شاهد تاسیس اتحادیه پایان دادن به ضایعات پلاستیکی (AEPWO) نیز بوده ایم. در حال حاضر 39 کمپانی مطرح عضو این اتحادیه هستند که تعهد داده اند در پنج سال آینده مجموعا 5/1 میلیارد دلار برای اقدامات نوآورانه برای حذف ضایعات پلاستیکی در محیط زیست هزینه کنند. بعضی از این کمپانی ها عبارتند از بری، بی ای اس اف، براسکم، کلارینت، کووسترو، داو، دی اس ام، اکسان موبیل، فورموسا پلاستیکس، لیوندل باسل، هنکل، میتسوبیشی، پروکتر اند گمبل، ریلاینس، سابک، سومیتومو و توتال.

اقدامات اتحادیه عبارتند از پروژه مشارکت های شهری برای توسعه سیستم های جامع مدیریت پسماندها که در هند، اندونزی، فیلیپین و ویتنام در جریان می باشد و همچنین پروژه اطلاع رسانی جهانی که عبارت است از تولید یک منبع باز و پایگاه داده ای علمی که اطلاعات کاربردی و قابل اطمینانی را در اختیار کاربران قرار می دهد.

تامین بودجه برای حمایت از شبکه مراکز رشد در نیویورک به منظور توسعه و ارتقای فناوری ها، مدل های تجاری و کارآفرینی با هدف جلوگیری از ورود ضایعات پلاستیکی به اقیانوس ها و بازیافت از دیگر اقدامات اتحادیه می باشد. هدف اصلی ایجاد پروژه هایی برای سرمایه گذاری با تمرکز بر جنوب و جنوب شرقی آسیاست. 

منبع اقتصادی

هالی لوری، مدیر بخش بازاریابی برای مصرف کننده نهایی در کمپانی داو عقیده دارد که به پلاستیک به چشم ضایعات نگاه کردن غیرقابل قبول است. او می گوید باید به پلاستیک به عنوان یک منبع اقتصادی نگاه کرد. در یک اقتصاد گردشی همواره باید به این فکر کرد که چگونه می توان از این منبع ارزشمند بارها و بارها استفاده کرد. برای رفع مشکل ضایعات پلاستیکی فرصت های مناسبی وجود دارد اول این که می توان محصولاتی را طراحی کرد که قابلیت بیشتری برای بازیافت و استفاده مجدد داشته باشند و یا این که زیرساخت ها و فناوری های جدیدی را برای بازیافت ایجاد نمود.

وضعیت موجود

اتحادیه AEPW نیز از ابتدا منتقدانی داشته است از جمله سازمان غیردولتی صلح سبز. گراهام فوربس، مدیر پروژه پلاستیک ها در صلح سبز می گوید: "این یک تلاش نومیدانه از سوی شرکت های آلاینده است تا بتوانند وضعیت موجود را حفظ کنند.

در سال 2018 مردم سراسر دنیا پلاستیک های یک بار مصرف را که شرکت هایی نظیر پروکتر اند گمبل(شرکت چندملیتی و آمریکایی کالاهای مصرفی) روزانه در محصولات خود استفاده می کنند، رد کرده اند و خواستار سرمایه گذاری بر روی اقدامات نوآورانه و سیستم های قابل استفاده و پر کردن مجدد شده اند.

پروکتر اند گمبل به جای پاسخ دادن به این خواسته مردم ترجیح داد تا بر اساس رویکرد شکست خورده غول های سوخت های فسیلی در جهان یعنی اکسون، داو و توتال با قاطعیت بیشتری به رویه خود ادامه دهد. بدون هیچ شکی پلاستیک عامل تضمین حیات صنعت رو به مرگ سوخت های فسیلی است و همین نشان می دهد که شرکت ها برای حفظ وضعیت موجود در صنعت پلاستیک حاضرند تا کجا پیش بروند."

لوپ

البته شکی نیست که برای حل معضل پلاستیک همچنان راهکارهای تازه ای در دست بررسی است، فناوری های جدیدی نیز برای استفاده در سطح تجاری ابداع شده نظیر فناوری استارتاپ کانادایی لوپ اینداستریز.

درفرایند جدید پلاستیک های کم یا بی ارزش نظیر بطری های پلاستیکی پلی اتیلن، بسته بندی ها و منسوجات با هر رنگ و شفافیت و در هر وضعیتی و حتی پلاستیک های بازیابی شده از اقیانوس ها که در اثر نور خورشید و نمک تخریب شده اند، می توانند بدون هیچ محدودیتی بازیابی و بازیافت و به پلی استر جدید با همان کیفیت اولیه آن تبدیل شوند که حتی با استانداردهای سازمان غذا و دارو(FDA) برای استفاده در محصولات غذایی مطابقت دارند.

این استارتاپ همچنین 35 میلیون دلار سرمایه کارآفرینی جذب و توجه کمپانی های بزرگ نظیر کوکاکولا، دانون، لوریال، اویان و پپسیکو را به خود جلب کرده است. در حال حاضر نیز با مشارکت کمپانی ایندوراما ونچرز-یکی از بزرگ ترین تولید کنندگان الیاف مصنوعی و مواد اولیه لیفی در جهان- در حال ساخت یک کارخانه بزرگ در آمریکا می باشد. 

لونیکا

کمپانی ایندوراما همچنین با کمپانی لونیکا نیز همکاری می کند. این کمپانی در حال حاضر در حال ساخت اولین کارخانه آپسایکل یا بهیافت 10000 تن پلاستیک پلی استر در شهر خیلین واقع در کشور هلند است. این کارخانه به زودی عملیات تبدیل ضایعات پلی استری به مواد اولیه پلی استر خالص و با گرید بالا را برای استفاده در صنایع غذایی آغاز خواهد کرد و همکاری های بیشتری نیز با کمپانی یونیلور خواهد داشت.

فناوری کمپانی لونیکا که اسپین آف دانشگاه فناوری آیندهوون است، با بهره گیری از سیالات هوشمند و یک فناوری جداسازی منحصر به فرد برای بازیابی و تولید پلی استر با کیفیت بالا از طریق پلیمریزاسیون به کار می رود. 

بیوپلی پروپیلن

بیوپلاستیک ها یا پلاستیک های زیستی که ریشه پتروشیمی ندارند و با گذشت زمان تخریب می شوند نیز می توانند یک راه حل نسبی برای مشکل پلاستیک ها باشند. البته این مواد نیز بدون مشکلات زیست محیطی نیستند چون برای رشد گیاهان و باکتری های مورد نیاز به عنوان مواد اولیه خام به آب شیرین و خاک حاصلخیز نیاز است که بیشتر کشورها دارای منابع کافی از آن نیستند.

در یک اقدام مهم و تازه کمپانی های لیوندل باسل-یکی از بزرگ ترین کمپانی های فعال در زمینه پلاستیک ها، مواد شیمیایی و پالایش در جهان-و نسته اویل-بزرگ ترین تولید کننده دیزل تجدیدپذیر از ضایعات و پسماندها-تولید موازی پلی پروپیلن زیستی و پلی اتیلن زیستی با دانسیته پایین را در مقیاس تجاری آغاز کرده اند.

در این پروژه اشتراکی از هیدروکربن های تجدیدپذیر مشتق شده از مواد اولیه خام زیستی پایا نظیر پسماندهای مواد نفتی استفاده شده است. محصول پروژه جدید هزاران تن پلاستیک زیستی می باشد که برای استفاده در بسته بندی های مواد غذایی به تایید رسیده است و بازاریابی آن با برند Circulen و Circulen Plus انجام می شود.  

کمپانی لیوندل باسل در سایت خود در شهر وزلینگن در کشور آلمان ماده اولیه تجدیدپذیر جدیدی را عرضه می کند که به طور مستقیم قابل تبدیل به پلی اتیلن و پلی پروپیلن زیستی می باشد. محصولات پلیمری توسط یک آزمایشگاه مستقل و بی طرف و با استفاده از ردیاب کربن مورد آزمایش قرار گرفته و تایید شده که دارای بیش از 30 درصد محتوای تجدیدپذیر است.

تولید

انجمن یوروپین بیوپلاستیکس پیش بینی کرده است که ظرفیت تولید جهانی بیوپلاستیک ها از حدود 1/2 میلیون تن در سال 2018 به 6/2 میلیون تن در سال 2023 افزایش خواهد یافت. پلی لاکتیک اسیدها(PLAs) و پلی هیدروکسی آلکانوت ها(PHAs) عامل محرک این روند صعودی هستند. 

مدتی بود که PHAها در مسیر رشد قرار گرفته بودند و در حال حاضر با مقیاس تجاری بزرگ تری وارد بازار شده اند و قرار است ظرفیت تولید آن در پنج سال آینده چهاربرابر شود. این پلی استرها زیستی و زیست تجزیه پذیر بوده و دارای خواص فیزیکی و مکانیکی گسترده ای می باشند.

در ضمن قرار است ظرفیت تولید PLA تا سال 2023 دوبرابر شود. پلی هیدروکسی آلکونات یک ماده اولیه همه کاره است که دارای خواص مانع شوندگی بسیار عالی می باشد. کارایی بالای این ماده باعث می شود تا گریدهای آن جایگزین ایده آلی برای بسیاری از پلاستیک های مبتنی بر منابع فسیلی نظیر پلی استایرن و پلی پروپیلن باشد.

در حال حاضر کمپانی توتال کوربیون PLA که یک سرمایه گذاری مشترک 50/50 بین کمپانی های توتال و کوربیون می باشد، تولید 75000 تن در سال پلاستیک زیستی PLA را در کارخانه خود واقع در تایلند آغاز کرده است.

موانع

در حال حاضر پلاستیک های زیستی زیست تجزیه ناپذیر که تا حدی دارای محتوای زیستی می باشند حدود 50 درصد یا یک میلیون تن از ظرفیت تولید پلاستیک های زیستی در جهان را به خود اختصاص می دهند. 

اگرچه به نظر می رسد مواد اولیه زیستی این پتانسیل را دارند تا میزان انتشارات را کاهش دهند اما سهم کلی آن ها از بازار تحت تاثیر پلاستیک های قدیمی تهیه شده از محصولات پتروشیمی کم اهمیت شده است. موانع بسیاری هم بر سر راه استفاده گسترده از این پلاستیک ها وجود دارد.

اول این که فرایند گذار آن ها از تولید در مقیاس آزمایشگاهی به تولید در مقیاس صنعتی کمی پیچیده است. داشتن رویکرد محافظه کارانه برای روش های تولید و پیچیدگی فرمانتاسیون در مقیاس بزرگ چندان با هم جور در نمی آیند. علاوه بر آن برای کمک به افراد خلاق در دانشگاه ها و گسترش تولید استارتاپ های نوپا با کمبود سرمایه روبرو هستیم.

در کنار کمبود سرمایه مشکل دیگری هم وجود دارد و آن این واقعیت است که به طور حتم تولید محصولات زیستی در کوتاه مدت و احتمالا در طولانی مدت گران تر است تا زمانی که در اثر مزیت مقیاس(کاهش هزینه در اثر افزایش حجم تولید) هزینه های تولید کم تر شود. 

با این که آگاهی عمومی از معایب و مضرات پلاستیک ها افزایش یافته است اما بیشتر افراد هنگام انتخاب بین یک پلاستیک شیمیایی ارزان تر و یک محصول زیستی گران تر، جنس ارزان تر را انتخاب می کنند.