عضو هیئت مدیره جامعه متخصصین نساجی ایران در واکنش به اظهار نگرانی تولیدکنندگان داخلی پوشاک از هجوم پوشاک بنگلادشی به بازار کشور گفت: دو سال است که واردات پوشاک به کشور ممنوع است و دولت به بهانه حمایت از تولیدکنندگان پوشاک و توانمند کردن آنها، این ممنوعیت را وضع کرده است. این در حالی است که پیش از آن هم که واردات آزاد بود، تعرفه‌های بالایی همچون تعرفه ۲۰۰ درصدی بر واردات پوشاک اعمال می‌شد.
علیرضا حائری افزود: در واقع چند سالی است که برای تولیدکنندگان پوشاک، بازاری انحصاری ایجاد کردیم که در آن واردات پوشاک خارجی با محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های زیادی روبه‌رو است. به همین دلیل انتظار نمی‌رفت با این سیاست‌هایی که برای افزایش کیفیت تولید کالاهای داخلی و همچنین کاهش قیمت تمام‌شده به کار گرفته شده است، امروز این نگرانی وجود داشته باشد که به عنوان مثال پوشاک بنگلادشی، چینی، تایوانی یا… وارد کشور می‌شوند.
عضو هیئت مدیره جامعه متخصصین نساجی ایران افزود: این در حالی است که بنده در سال‌های گذشته بارها عنوان کرده‌ام که راه حمایت از تولیدکنندگان داخلی پوشاک و توانمندسازی آنها، ایجاد ممنوعیت و محدودیت نیست. به طور کلی هیچ صنعتی در دنیا تاکنون با ایجاد ممنوعیت و محدودیت به رشد و توسعه دست پیدا نکرده است. البته ممکن است برای یک سری از تولیدکنندگان در یک حوزه صنعتی در منطقه‌ای منافع مادی ایجاد شده باشد و آنها رضایت داشته باشند اما قاعدتا چنین سیاست‌هایی به نفع آن صنعت و مردم آن کشور نبوده است.
سیاست‌های اخیر موجب توانمندسازی صنایع نشد
به گزارش سایت نساجی امروز به نقل از جهان صنعت، وی بیان کرد: در حال حاضر که بحث واردات پوشاک بنگلادش به کشور مطرح است، این موضوع اعلام می‌شود که این پوشاک با یک‌پنجم قیمت به نسبت کالاهای مشابه داخلی وارد کشور می‌شود. البته خیلی نمی‌توان به این اظهارنظر استناد کرد اما به لحاظ قیمتی و کیفیت و همچنین تقاضای بازار داخلی، ورود پوشاک بنگلادشی باعث ایجاد نگرانی تولیدکنندگان کشور شده است.
حائری با انتقاد از سیاست‌های ناموفقی که تاکنون در رابطه با صنعت پوشاک در پیش گرفته شده است، اظهار کرد: واقعیت این است که سیاست‌های چهار سال اخیر در رابطه با صنعت پوشاک به نتیجه نرسیده است و نتوانسته موجب توانمندسازی این صنعت در داخل کشور شود.
وی افزود: راه حمایت از صنایع داخلی پوشاک، تامین مواد اولیه مورد نیاز این صنعت با قیمت‌های مناسب، تامین نقدینگی، ارائه تسهیلات مناسب به تولیدکنندگان و همچنین ایجاد شهرک‌های تخصصی پوشاک است که در آن شرایط و خدمات مناسب به تولیدکنندگان ارائه شود. ایجاد بسترهای مناسب صادراتی نیز از مواردی است که باید مورد توجه قرار گیرد تا تولیدکنندگان بتوانند کالاهای خود را به بازارهای جهانی ارسال کنند. به طور کلی راه توانمندسازی صنایع داخلی، ایجاد محیط رقابتی سالم برای رقابت با سایر رقبا است و ایجاد محدودیت و ممنوعیت نمی‌تواند در این زمینه اثرگذار باشد.
عضو هیئت مدیره جامعه متخصصین نساجی ایران با پیشنهاد اینکه ما نیز راه بنگلادش را در حوزه پوشاک دنبال کنیم، گفت: بیان و به کارگیری ایده‌های شکست‌خورده دیگر نباید تداوم داشته باشد. در این خصوص بد نیست مطالعاتی از سوی وزارت صمت و خود تولیدکنندگان انجام شود که کشور بنگلادش چه سیاست‌هایی را در پیش گرفته است که در حال حاضر به این موفقیت در حوزه پوشاک دست پیدا کرده و به تولیدکننده ممتاز دنیا در این زمینه تبدیل شده است.
صادراتی معادل هیچ!
حائری با اشاره به اینکه ما باید سیاست‌های این کشور را در رابطه با صنعت پوشاک به کار گیریم، بیان کرد: بنگلادش با ارائه پوشاکی با بهترین کیفیت و نازل‌ترین قیمت به دومین تولیدکننده بزرگ پوشاک دنیا تبدیل شده است. در حال حاضر صادرات سالیانه پوشاک بنگلادش حدود ۴۰ میلیارد دلار در سال است در صورتی که صادرات پوشاک کشور ما تقریبا معادل هیچ است.وی افزود: واقعیت این است که ما اگر قصد داریم صنعت پوشاک را به یک صنعت ممتاز و تراز اول تبدیل کنیم، باید راه و روش کشورهای موفق در این حوزه همچون بنگلادش را دنبال کنیم. به عنوان مثال صنایع پوشاک ایران با همکاری با معتبرترین برندهای خارجی پوشاک تولید مشترک انجام دهند و با همان نام تجاری صادر کنند.
در این راستا می‌توان ۱۰ برند مطرح خارجی درجه دو را که کیفیتی به مراتب بهتر از کالاهای تولیدی ما را دارند انتخاب کرد و با همکاری مشترک، نیاز بازارهای داخلی و خارجی را پوشش داد.
عضو هیئت مدیره جامعه متخصصین نساجی ایران با تاکید بر اینکه این کار منافع زیادی برای صنعت و اقتصاد کشور ما دارد، گفت: با این اقدام نه تنها سرمایه‌گذار خارجی را جذب کردیم بلکه می‌توانیم به تولید و اشتغال نیز کمک کنیم. در این میان سطح کیفی محصولات پوشاک ارتقا پیدا می‌کند و راه برای دسترسی به بازارهای جهانی این حوزه مهیا می‌شود. از سوی دیگر دانش و علم مدیریت در صنعت پوشاک نیز وارد کشور می‌شود.
وابستگی بنگلادش به واردات قابل توجه پنبه
وی با اشاره به اینکه زیرساخت‌های اقتصادی و صنعتی کشور بنگلادش چندان از کشور ما قوی‌تر نیست، اظهار کرد: این کشور در بسیاری از حوزه‌ها از کشور ما ضعیف‌تر است و انرژی ارزان، نیروی انسانی و افراد تحصیلکرده، بنادر و حتی پنبه ما را هم ندارد در حالی که ما از همه این مواهب برخوردار هستیم.
به گفته حائری، بنگلادش در حال حاضر سالیانه ۱ میلیون تن پنبه وارد کشور می‌کند به این معنا که تقریبا تولید پنبه بنگلادش صفر است و تمام پنبه مورد نیاز خودش را باید با واردات تامین کند. با این حال اما تمام پنبه‌های وارداتی را تبدیل به پارچه و نخ و پوشاک می‌کند و ارز صادراتی مناسبی به دست می‌آورد.
وی ادامه داد: در حال حاضر اگرچه ما پنبه قابل توجهی تولید نمی‌کنیم اما رکورد تولید ۲۵۰ هزار تن پنبه در سال را داشتیم و در شرایط کنونی نیز نیاز ما به واردات بیش از ۱۵۰ هزار تن در سال نیست و می‌توانیم از همین میزان پنبه‌ای که خودمان تولید می‌کنیم، استفاده کنیم.
عضو هیئت مدیره جامعه متخصصین نساجی ایران بیان کرد: در تمام زمینه‌ها ما نسبت به کشور بنگلادش برتر هستیم. بنابراین سوال اینجاست که چطور نمی‌توانیم در حوزه پوشاک با بنگلادش رقابت کنیم و آنقدر نگران هستیم که واردات پوشاک از بنگلادش صنعت داخلی ما را از بین می‌برد؟
تنها راه مبارزه با قاچاق پوشاک
وی همچنین با انتقاد از اقدامات در دستور کار قرار گرفته سال‌های اخیر در رابطه با قاچاق پوشاک، گفت: در مورد قاچاق پوشاک به وضوح مشخص است که استفاده از سیاست‌هایی نظیر برخورد در سطح عرضه، بستن مغازه‌ها، جریمه و … موثر نبوده است و نتوانسته نتیجه خوبی را به دنبال داشته باشد. اگرچه ممکن است این اقدامات در مقاطعی از زمان تاثیرگذار بوده باشد اما قاچاق را ریشه‌کن نمی‌کند. این در حالی است که به عقیده بنده، تنها راه مبارزه با واردات غیرقانونی و ریشه‌کن کردن قاچاق پوشاک، آزادسازی واردات پوشاک به داخل کشور با حداقل تعرفه است.
حائری با بیان اینکه قاچاق به دو دلیل ایجاد می‌شود، افزود: ممنوعیت واردات در زمانی که در داخل کشور تقاضا وجود دارد باعث می‌شود قاچاق شکل بگیرد. از طرفی دشواری مراحل واردات و اعمال تعرفه‌های ۲۰۰ درصدی در کنار بوروکراسی‌های اداری و .. باعث می‌شود که کالاهای قاچاق به داخل کشور راه پیدا کند. بنابراین تنها راه اینکه قاچاق پوشاک را در داخل کشور به صفر برسانیم، آزادسازی واردات پوشاک و یا کاهش تعرفه‌های واردات است.
وی ادامه داد: در این رابطه هم نباید نگران باشیم که پوشاک خارجی همه بازار داخلی را به خود اختصاص می‌دهد و موجب نابودی صنایع داخلی می‌شود.
در حال حاضر تقاضای داخلی برای پوشاک خارجی در سال حدود دو میلیارد دلار است که از راه قاچاق وارد کشور می‌شود. این در حالی است که اگر واردات انجام شود، بیش از دو میلیارد دلار واردات رسمی پوشاک به داخل کشور انجام نخواهد شد و باز هم تولیدکنندگان داخلی می‌توانند شش تا هفت میلیارد دلار در بازار داخلی سهم داشته باشند با این تفاوت که این کار منافع بسیاری برای اقتصاد کشور به همراه دارد و با ایجاد رقابت سالم بین تولیدکنندگان می‌تواند باعث افزایش کیفیت تولیدات داخلی شود.
وی افزود: از سوی دیگر ما می‌توانیم از آمار دقیق واردات به کشور اطلاع داشته باشیم و بدانیم از پوشاک در چه کشورهایی بیشترین استقبال انجام می‌شود تا صنعت پوشاک آن کشور را به طور دقیق مورد بررسی قرار دهیم.
در واقع با این اقدام، هم دولت به آمار و اطلاعات دقیق و رسمی از میزان واردات دسترسی خواهد داشت و هم اینکه به حق و حقوق قانونی خودش می‌رسد در صورتی که در حال حاضر این منافع در دست قاچاقچی‌ها قرار دارد.