به گزارش سرویس خبر و گزارش نساجی امروز، در خبرها آمده بود که خط تولید پلی‌ویتال(POLY VITAL ) شرکت بافتینه پارس درسا با حضور وزیر صمت به بهره برداری رسیده است. این شرکت در زمینی به مساحت ۲۰ هزار مترمربع و زیربنای ۷۰۰۰ مترمربع شده به منظور تولید انواع الیاف پلیاستر (به ویژه کتان تایپ 1/4 دنیر) احداث و راه اندازی شده و ظرفیت تولید آن به 45 تن در روز و بیش از ۱۴ هزار تن در سال می رسد.
سرمایه گذاری انجام شده برای راه اندازی فاز یک این شرکت، بالغ بر۴۵۰ میلیارد ریال اعتبارات ریالی و ۲ میلیون یورو اعتبارات ارزی بوده که تمامی این میزان اعتبارات از محل سرمایه‌گذاری بخش خصوصی تأمین شده است. با بهره‌برداری از این مجموعه 75 نفر به صورت مستقیم و ۱۵۰ نفر به صورت غیرمستقیم مشغول فعالیت شده‌اند. به منظور کسب اطلاعات بیشتر در مورد فعالیت‌های این شرکت نوپا ، با رئیس هیئت مدیره آن گفت‌وگویی انجام دادیم که از نظرتان می‌گذرد: برخلاف تصورات اولیه، مهندس حسینی نه تنها با صنایع نساجی نا آشنا نیست؛ بلکه در شکل‌گیری اغلب کارخانه‌های تولید الیاف مصنوعی ، نیز حضوری فعال دارد.
*نساجی امروز: از سوابق و تجارب حرفه‌ای خود برای خوانندگان نساجی امروز بفرمایید...
متولد آذرماه سال 1348 در شهر دلیجان (از توابع استان مرکزی) هستم. سال 1367 تحصیلات خود را در رشته مهندسی شیمی(گرایش صنایع پالایش نفت و گاز) دانشگاه تهران آغاز کردم؛ این رشته را تا مقطع کارشناسی ارشد (گرایش مهندسی فرایند) ادامه دادم و همزمان مشغول فعالیت درصنایع شیمیایی و نفتی شدم.
این فعالیت‌ها تا سال‌های 1379 و1380 که به‌عنوان معاونت تحقیقات و مهندسی یک سازمان بسیار بزرگ و خوش‌نام دولتی در بخش صنعت شیمیایی (با حدود سه هزار نیروی شاغل)مشغول به خدمت بودم، ادامه داشت و پس از آن همکاری با این سازمان دولتی را به پایان رساندم و وارد عرصه خصوصی شدم.
*نساجی امروز:چرا و به چه دلیل این همکاری قطع شد؟
دلایل بسیاری داشت. به طور کلی فعالیت‌های اقتصادی و توسعه صنعتی در بخش خصوصی به مراتب روان‌تر و بهتر انجام می‌شود و زمینه برای سرمایه‌گذاری نیز بیشتر است. در آن سازمان بالغ بر 80 پروژه تحقیقاتی در اختیار داشتیم و موقعیت شغلی فوق‌العاده‌ای بود، اما اتفاقات اقتصادی، کاری و اجرایی خارج از سازمان، فرصت‌های بسیاری را هرچند سخت، فراهم می‌کرد و در نهایت موفق به راه‌اندازی مجموعه‌ای صنعتی تحت عنوان «سینا» شدیم که کاملاً زمینه شیمیایی داشت.
طی سال‌های 1383 و 1384 دوستان و عزیزانی مانند آقای دکتر بهروز محمدی و خانواده ایشان به ما پیوستند و سینا توانست با خط مشی مشخص، توانمندی‌های بالقوه و جسارت‌های خاص خود به سمت توسعه صنعت حرکت کند.
در سال 1385 زمینه توسعه و گسترش صنعت الیاف مصنوعی در ایران بیش از هر زمان دیگری فراهم شد و همگان، به ویژه فعالان صنعتی در دلیجان به ارزش بالای سرمایه‌گذاری در این صنعت پی بردند؛ به نحوی که طی چند سال دلیجان را به قطب تولید الیاف کشور تبدیل کرد.
*نساجی امروز:آیا تا پیش از شکل‌گیری سینا، شناخت و آشنایی با صنعت نساجی داشتید؟
تا پیش از سال 1385 شناخت خاصی از صنعت نساجی یا تولید الیاف نداشتم ، البته در سال‌های 1376 و 1377 از کارخانه پلی‌اکریل اصفهان بازدید به عمل آورده بودم و جالب است بدانید پس از بازدید کاملاً فنی و تخصصی از این مجموعه، آرزو کردم ، کاش روزی در صنعت تولید الیاف مصنوعی به فعالیت بپردازم! همان‌طور که می‌دانید تکنولوژی پلی‌اکریل متعلق به دوپونت(Dupoint) آمریکاست و روزگاری بهترین و پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌های روز دنیا را در اختیار داشت.
با توجه به توسعه و گسترش فوق‌العاده تولید عایق‌های رطوبتی در شهر دلیجان و نیاز مبرم واحدهای تولیدی آن به الیاف پلیاستر (گرید بی‌بافت) شرکت پلی‌اکریل به‌عنوان تأمین‌کننده اصلی پلیاستر قادر به تامین نیاز بازار نبود ، لذا بازرگانان ایرانی به واردات الیاف پلیاستر از کشورهایی مانند کره جنوبی و ... روی آوردند که از نظر صنعتگران عایق رطوبتی، قیمت و تامین آن ، شرایط بهتری را نسبت به محصولات پلی‌اکریل داشتند.
در آن سال‌ها به دلیل وقوع حوادث طبیعی در کره جنوبی، محدودیت‌هایی در واردات الیاف پلیاستر ایجاد شد و محموله‌ها با تأخیر به دست واحدهای تولیدی می‌رسید؛ صنعتگران دلیجان که اغلب انسان‌های بسیار جسور و اهل کار و فن هستند؛ برای کسب اطلاع از دلیل تأخیر در تهیه مواد اولیه به کره جنوبی رفتند و طی بازدید از برخی کارخانه‌های عرضه‌کننده الیاف پلیاستر به این نتیجه رسیدند تولید آن چندان پیچیده و خاص نیست پس چرا در ایران به تولید چنین محصولی نپردازیم تا از دردسرهای واردات و تأخیرهای چندماهه آسوده شویم!؟
به این ترتیب درخواست خرید خط تولید الیاف پلیاستر از شرکت کره‌ای مطرح شد و هسته اولیه توسعه صنعت الیاف توسط صنعتگران دلیجانی شکل گرفت، هرچند مبانی و پایه خط تولید مذکور براساس پت بازیافتی بود که در آن زمان از نظر جمع‌آوری و فرایند تولید، چندان مورد توجه کسی قرار نداشت، لذا همان کارخانه تولید عایق‌های رطوبتی، هدایت عملیات جمع‌آوری بطری‌ها و بازیافت آنها را برعهده گرفت اگرچه جمع‌آوری بطری‌ها بسیار دشوار بود و تخصص کاملی هم در بخش فرایند بازیافت نداشتند اما قیمت ارزان بطری‌ها مزیت فوق‌العاده‌ای بود که ارزشمند به نظر می‌رسید. علی‌رغم این مسأله و به مرور زمان خط تولید الیاف پلیاستر یکی پس از دیگری در دلیجان نصب و راه‌اندازی شدند.
*نساجی امروز:این استقبال و تأسیس واحدهای متعدد، یادآورِ زمانی است که به دلایل مختلف همچون سود بالا، شهر کاشان مملو از کارخانه‌های کوچک و بزرگ فرش ماشینی شد که گاهی طرح، نقش و حتی رنگ فرش‌ها از همدیگر کپی می‌شد!!! در مورد الیاف پلیاستر هم این اتفاق مصداق دارد؟ اولین کارخانه‌ای که خط تولید الیاف پلیاستر کره جنوبی را وارد کشور کرد یک الگوی سازنده و پیشرو در این بخش از صنعت نساجی به شمار می‌آمد یا صرفاً آغازگر یک رقابت نفس‌گیر میان کارخانه‌ها (و به اصطلاح چشم و هم‌چشمی!) صنعتگران بود؟
می‌توان گفت یک الگوی توسعه‌ای بود ولو غلط! چون ماهیت شناسی دقیقی در خرید خط تولید انجام نشده بود و صرفاً به این دلیل که فردی با این کار به موفقیت رسیده بود؛ بقیه نیز نسبت به خرید خط مشتاق شدند!
همان سال‌ها، مجموعه «سینا الیاف» هم اقدام به خرید و نصب تجهیزات تولید الیاف پلیاستر پرداخت و به یاد دارم سه مرتبه جزئیات پرفورم‌ها و پروپوزال‌های فنی شرکت کره‌ای را با دقت مطالعه کردم تا به درک درستی از تولید الیاف برسم. طبعاً برای من به‌عنوان یک مهندس فرایند و متخصص شیمی کار پیچیده‌ای نبود اما همین موضوع علاقه و انگیزه مرا نسبت به کسب اطلاعات جانبی افزایش داد. پس از شناخت نسبی، خط تولید را با تمام ریسک‌ها و جوانب کار نصب و راه‌اندازی کردیم ، هرچند پس از بهره‌برداری با استقبال بازار روبرو نشدیم!
*نساجی امروز:چرا؟!دلیل عدم استقبال بازار چه بود؟!
دلایلی مانند عدم شناخت مشتریان و همچنین عدم تسلط کافی ما نسبت به کار کافی بود که در ابتدا موفق به جلب توجه و اعتماد مخاطبان نشویم ولی گذشت زمان تمام مسائل را حل کرد، به مرور با خصوصیات و ویژگی‌های محصول، مشتریان، بازار، خواسته‌ها و نیازهای آنان آشنا شدیم، به تسلط قابل توجهی در تولید الیاف پلیاستر دست یافتیم و پی بردیم بهره‌مندی از الیاف پلیاستر محدود به تولید لایه‌های ایزوگام نمی‌شود و صنعت بسیار گسترده‌‌ای است که بخش‌های مهمی مانند ریسندگی نساجی را دربرمی‌گیرد.
نیاز صنعت نساجی و بویژه صنعت ریسندگی به الیاف ظریف و با قوام (تناسیتی بالا)از عهده خطوط تولیدی کره ای نصب شده بر نمی آمد که با شناخت و تسلط بیشتر نسبت به تولید الیاف پلیاستر، ایده خرید، نصب و راه‌اندازی کارخانه مجهزی به ذهنمان خطور کرد که توان تولید انواع الیاف را داشته باشد.
در گام اول با شرکت‌های معتبر اروپایی مانند بارمگ، نیومگ و ... مذاکراتی انجام دادیم و همین تعاملات، شناخت و حساسیت ما را نسبت به کار چندین برابر افزایش داد اما عدم توجیه پذیری اقتصادی در خرید خط تولید اروپا باعث شد به چین روی آوریم و در قالب یک گروه تخصصی (اعم از مهندس پلیمر، شیمی، نساجی و ...) طی سفرهای متعدد به این کشور و بازدید از ده‌ها کارخانه تولید الیاف تصمیم گرفتیم به تولید الیاف کتان تایپ های‌تناسیتی از 8/0 تا4/1 دنیر مورد مصرف واحدهای ریسندگی بپردازیم و هم قادر به تولیدالیاف سالید 2تا 3 دنیر، بی‌بافت 6 و7 دنیر و هالو 7 یا 15 دنیر باشیم. از سوی دیگر ظرفیت شناسی و کیفیت شناسی کار در شناخت، ارزیابی و انتخاب طرف خارجی به ما کمک کرد و توانستیم با یکی از بهترین شرکت‌های چینی در زمینه تولید الیاف پلیاستر آشنا شده و همکاری کنیم.
سال‌های 1389 تا 1388 خرید خط تولید الیاف پلیاستر از چین و نصب آن در شرکت الیاف ساینا در بهترین و سریع‌ترین زمان ممکن انجام شد البته با رکودهای اقتصادی هم برخورد کردیم تا جایی‌که استمرار کار، ریسک بسیار زیادی می‌طلبید اما سرمایه‌گذاری و توانمندی بالای مدیران (به خصوص آقای دکتر بهروز محمدی)، در شناخت فرصت‌های مناسب در عبور از بحران‌های اقتصادی نقش موثری داشت. خوشبختانه الیاف کتان تایپ های‌تناسیتی ساینا با استقبال چشمگیر بازار و واحدهای ریسندگی روبرو شد و به‌عنوان پروژه موفقی از آن یاد می‌شود.
*نساجی امروز:آیا توانست جایگزین الیاف وارداتی شود؟
به هر حال ورود به بازار، سخت است اما پس از جلب اعتماد بازار داخلی، در سال‌های 1390 تا 1392 حجم قابل توجهی الیاف پلیاستر به کشوری مانند ترکیه صادر شد تا جایی‌که شرکت بزرگی مانند ساسا ( تحت حمایت مستقیم و همه جانبه دولت و رئیس جمهور این کشور) از انحصار بازار الیاف توسط تولیدکنندگان ایرانی احساس خطر کرد و دولتمردان ترکیه، سیاست آنتی‌دامپینگ را در مورد الیاف وارداتی از ایران اتخاذ کردند؛ همان زمان در کشور شاهد کاهش نوسانات شدید نرخ ارز و کاهش تدریجی مزیت‌های رقابتی و صادراتی بودیم.
پس از اتمام پروژه ساینا، افراد دیگری در دلیجان وارد عرصه الیاف پلیاستر شدند و پس از طراحی اولیه، نحوه قرارگیری ماشین‌آلات و تأسیسات در سال1391 شرکت ساویس (آقای نجفی) با بهینه‌ترین حالت ممکن فنی و سرمایه‌گذاری مورد بهره‌برداری قرار گرفت. ساویس از نظر اجرایی پروژه بسیار موفقی بود اما درست زمانی به بهره‌برداری رسید که به دلیل نوسان نرخ ارز، آنتی دامپینگ ترکیه و ... الیاف صادراتی به ایران مرجوع شدند و بازار به شدت تحت تأثیر قرار گرفت.
آن زمان واحدهای بزرگ ریسندگی زیربار استفاده از الیاف تولید داخلی نمی‌رفتند و مواد اولیه مورد نیاز خود را از شرکت های بزرگ مانند هاویس(Huvis) برطرف می‌کردند اما شاید تحریم‌ها و محدودیت‌های واردات، این فرصت ارزشمند را برای تولیدکنندگان داخلی به وجود آورد تا جایی که امروز به جرأت می‌توان گفت هاویس در بازار الیاف ایران جایگاه و خریداری ندارد زیرا تولیدکنندگان داخلی از نظر کمّی و کیفی کاملاً بر بازار الیاف مسلط هستند؛ البته حمایت‌های دولت نیز اثرگذار بود.