شاید پاندمی کرونا بود، شاید نگرانی درباره محیط زیست و اتلاف منابع بود، شاید هم شانس بود. هرچه که بود، امروز این را می‌دانیم که تغییری قابل توجه در دیدگاه مردم در بعضی نقاط دنیا در مورد پوشاک دست دوم و استوک رخ داده و تابوی آن شکسته است. اگر بتوانی با هزینه معقولی به لباسی از برند معروفی دست پیدا کنی، چرا نباید این کار را بکنی؟
به گزارش سایت نساجی امروز به نقل از آینده نگر، لباس دست دوم حالا یکی از پررشدترین بخش‌ها در بازار فشن دنیاست. مصر فکنندگان امروزی به دنبال آلترناتیوهای به‌صرفه و متناسب با محیط زیست هستند و خیل یهایشان از اینکه لباسی را بخرند و آن لباس از مد بیفتد و گوشه کمد بماند خسته شده‌اند. آنها حالا هم به فروختن لبا سهای خودشان و هم خریدن لباسهای دیگران توجه نشان می‌دهند.
گزارشی که پلتفرم ترِدآپ در سال ۲۰۲۱ با همکاری شرکت تحلیل داده‌های گلوبال دیتا منتشر کرد حاکی از آن است که فروش لباسهای دست دو تا سال ۲۰۲۵ میلادی احتمالاً در سطح جهان به ۷۷ میلیارد دلار خواهد رسید. این رقم در سال ۲۰۲۱ حدود ۳۶ میلیارد دلار بوده است.
بخش زیادی از فعالیت‌ها در این حوزه به شکل آنلاین است. مهمترین پلتفرمهای خرید و فروش لباس دست دوم را باید اتِسی، ا یبِی و گرِیلد دانست. نکته جالب در مورد این وبسایتها این است که فروشندگان زیادی از منطقه جنوب آسیا به خصوص از مالزی در آن فعال هستند.
سارا براون طراح جواهرات در منهتن در این خصوص میگوید: حتی کت‌هایی از برندهای بسیار گران و معروف را می‌بینید که فروشنده‌ای از مالزی می‌تواند برایتان بفرستد. پاسخ اینکه چرا مالزی
در این زمینه اینقدر فعال شده، احتمالاً به موضوع عرضه و تقاضا برمی گردد.
خرید عمده لباسهای دست دوم یا به اصطلاح « بقچه ای» در مالزی رواج زیادی دارد. در سراسر این کشور مغازه‌های ریز و درشتی را می‌بینید که لباسهایی با انواع کیفیت و کارکردگی را به فروش می‌رسانند و اکثرا هم بقچه‌های لباس خود را از انبارهای بسیار بزرگ تامین می‌کنند که آن انبارها هم توسط شرکت‌های زنجیره‌ای فعال در سراسر دنیا اداره می‌شوند.
یکی از این شرکتها جالان جالان ژاپن است که اجناس ژاپنی را به مالزی وارد می‌کند و هشت فروشگاه در نقاط مختلف مالزی دارد.
نعیم اظهر ۲۸ ساله که در یک شرکت امنیت سایبری در کوالالامپور کار می‌کند میگوید در یک دهه اخیر، خرید و فروش لباس دست دوم به شدت رونق داشته و خود او هم از خرید لباسهای دست دوم از برندهای لوکس خوشش می آید.« یک بار از بین کلی لباس دست دوم یک کت از برند بِربِری با کیفیت عالی و قیمت مناسب مناسب پیدا کردم.» معمولاً اگر این لبا سها را در مغازه‌ها پیدا کنید
و بخرید، قیمتش بهتر از خرید آنلاین خواهد بود.
قیمت لباسهای دست دوم از برندها می‌تواند بین ۲۰ تا ۶۰ دلار باشد اما لباسهای لوکس‌تر ممکن است قیمت شان تا ۵۰۰ دلار هم برسد.
اصطلاح لباسهای بقچه‌ای به بسته‌های بسیار بزرگ لباس که به صورت فشرده با هم بسته شده‌اند و به شکل عمده خرید و فروش می‌شوند گفته می‌شود.
امیرو روسلان ۳۱ ساله که موزیسین است و در کوالالامپور زندگی می‌کند ؛ میگوید بعضی از فروشگاه‌های لباس دست دوم برای باز کردن بقچه‌ها حتی مراسم رونمایی هم می‌گیرند:« یک نفر با چاقو می‌رود بالای بقچه بزرگ لباسها و آن را باز می‌کند. افرادی که آنجا حاضرند می‌توانند اولین مشتری لبا سهای دست دوم از برندهای مشهور دنیا باشند. این جور مغازه‌ها زیاد آنلاین کار نمی‌کنند. حتی روی گوگل مپ هم پیدایشان نمی‌کنید.
اخیرا روسلان یک گزارشگر خارجی را برد که از یکی از مغازه‌های دست دومفروشی در محله چینی‌های کوالالامپور خرید کند. آنجا آنها لباسهایی با کیفیت خوب از برندهایی مثل آدیداس و لیوایز و برند ژاپنی ادوین پیدا کردند. ارزانترین آیتم یک دلار و گرانترینش ۲۳ دلار بود.
به گفته روسلان، در محله‌های کارگرنشین در کوالالامپور هم از این مغازه‌ها زیاد پیدا می‌شود. صاحب یکی از این مغازه‌ها که اسمش محمد نور است و ۳۴ سال دارد میگوید بازار محلی در قیاس با فروش آنلاین از طریق پلتفرم گرِیلد برایش سودآورتر است.
او از ده سال پیش وارد این کار شد و پنج سال است که به صورت آنلاین هم کار می‌کند. او روزانه حداقل سه ساعت را صرف گشتن دنبال لباسهای دست دوم مناسب برای فروش می‌کند. از نظر محمد نور، سودآورترین برندها در بازار لباس دست دوم، برندهای آمریکایی و ژاپنی هستند چون
احتمال آنکه جنس خوبی بینشان پیدا شود زیاد است و طرفدار هم زیاد دارند.
فروشنده‌های لباس دست دوم باید به صورت دائمی از اخبار دنیای مد خبر داشته باشند، سلبریتی‌ها را دنبال کنند و برندها را بشناسند؛ تا اگر زمانی با اجناسی از آن برندها برخورد کردند فوراً آنها
را بخرند و بعداً به قیمت بالاتری بفروشند.
از آنجا که آنها معمولاً با بقچه‌های لباس که ۳۰۰ تا ۴۰۰ آیتم به صورت فشرده در آنها قرار دارد مواجه‌اند، این نوع اطلاعات خیلی به کارشان می‌آید.
محمد نور میگوید او و همسرش مدت زیادی را صرف بررسی لبا سها می‌کنند: دوخت لباس، زیپ، تمیزی و برند آن را بررسی می‌کنند و بعد در مورد خریدش تصمیم می‌گیرند. پرارزشترین جنسهایی که دست آنها برسد -مثل کاپشن‌های باکیفیت- معمولاً به شکل آنلاین فروخته می‌شود.
آدام مینتر که در مورد کسب و کار لباسهای دست دوم کتاب نوشته است، موضوع تجارت لباس دست دوم در دنیا را از ابعاد مختلفی بررسی کرده است و میگوید:« یک سوم از لباسهایی که به مغازه‌های دست دومفروشی در آمریکا می‌رسند در آن کشور به فروش می‌روند.
بهترین حالت این است که این لباسها به شکل بقچه‌ای بسته‌بندی شوند و از طریق بنادر آمریکا به مناطقی در جنوب آسیا مثل مالزی صادر شوند. اما گاهی این چرخه روند جالب‌تری هم دارد. فرض کنید یک هودی از برند نایک که در کارخانه‌ای در تایوان یا بنگلادش تولید شده، توسط مشتری
آمریکایی در فروشگاه نایک در آمریکا خریداری می‌شود.
وقتی او از این لباس خسته شد، هودی را به فروشگاه دست دوم می‌فروشد. فروشگاه دست دوم، آن را در بقچه لباس بسته بندی می‌کند و از طریق دریا به کشوری در جنوب آسیا می‌فرستد.
در آن کشور، لباسها به صورت کیلوگرمی خریداری می‌شوند و باید مورد بررسی قرار بگیرند. فرض کنید یک مغازهدار مالزیایی همان هودی نایک را ببیند و آن را در پلتفرمهای فروش لباس دست دو بگذارد. یک مشتری آمریکایی دیگر. دوباره آن را میخرد و لباس دوباره به آمریکا برمی‌گردد». از نظر مینتر این رفت و برگشت چیزی شبیه سهام‌بازی است و مشخصه دورانی است که در آن زندگی می‌کنیم.
بر اساس گزارش مرکز نظارت بر پیچیدگی اقتصادی، بزرگترین صادرکننده لباسهای دست دوم در دنیا در سال ۲۰۱۹ میلادی آمریکا بوده است. این کشور لبا سهای دست دوم به ارزش ۷۲۰ میلیون دلار را صادر کرده است. بزر گترین واردکنندگان لباس دست دوم در جهان هم اوکراین ( ۲۰۳ میلیون دلار)، پاکستان ( ۱۸۹ میلیون دلار)، غنا ( ۱۶۸ میلیون دلار) و کنیا ( ۱۶۵ میلیون دلار) هستند.
ارزش واردات مالزی نیز ۱۰۵ میلیون دلار بوده است. در برخی کشورها به خصوص در شرق آفریقا، لبا سهای دست دوم وارداتی از کشورهای غربی بخش اعظم لباسهای فرو ش‌رفته در کشور را تشکیل می‌دهند. اما دردسرهایی هم در راه گسترش این بیزینس در آفریقا وجود دارد. در سال ۲۰۱۵ میلادی برخی کشورها ازجمله سودان جنوبی، تانزانیا، اوگاندا، رواندا، کنیا و بروندی اعلام کردند واردات لباس دست دوم را در سال‌های آینده ممنوع خواهند کرد تا از صنایع پوشاک داخلی حمایت کنند. قیمت لباس دست دوم وارداتی هنوز از لباس نو تولید داخلی در این کشورها کمتر است.
سازمان آمریکایی اسمارت که در حوزه منسوجات دست دوم فعالیت می‌کند، تخمین زد که اگر این ممنوعیت‌ها اجرایی شوند، چهل هزار فرصت شغلی در آمریکا از دست م یرود و ۱۲۴ میلیون دلار از صادرات آمریکا نیز کم خواهد شد. در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ، این بحث خیلی داغ بود و او که ادعای حمایت از تولیدکنندگان داخلی را هم داشت، کشورهای آفریقایی را تهدید کرد که اگر این ممنوعیت را اجرایی کنند، تعرفه سنگینی روی واردات آمریکا از این کشورها بسته خواهد شد. نتیجه اش این شد که تا اینجا فقط رواندا ممنوعیت را به اجرا درآورده است. اینکه کشورهای مختلف دنیا تا چه حد بتوانند در بیزینس لباسهای دست دوم جهان فعال باشند، تا حد زیادی به لجستیک حمل بار بستگی دارد.
اگر کشورها زیرساخت لازم در این عرصه را نداشته باشند، بازار لباسهای دست دوم هم در آنجا پا نخواهد گرفت چون امکان ارسال به خصوص از طریق پلتفرمهای آنلاین بسیار دشوار خواهد شد. از نظر مینتر، کشورهایی مثل مالزی و کنیا لجستیک لازم را دارند و با تجارت الکترونیک هم آشنا هستند و این کمک زیادی به آنها می‌کند و یک کسب و کار پردرآمد برای آینده را هم می‌سازد.