رئیس کمیته موکت و کفپوش انجمن صنایع نساجی گفت: از حدود ۵۰ شرکت فعال در تولید موکت و کفپوش، تنها ۳۰ شرکت به صورت کامل فعالیت می‌کنند که میانگین تولید سالانه آنها هم اکنون ۱۰۰ میلیون متر مربع است.
غلامرضا اله وردی با بیان اینکه قدمت صنعت موکت در کشور به حدود ۵ دهه می‌رسد، افزود: هم اکنون، ۲۰۰ میلیون متر مربع ظرفیت مستقر تولید دو نوع موکت سوزنی (نمدی) و تافتینگ (پرز بلند) در کشور است که از این میزان، حدود ۵۰ میلیون متر مربع مربوط به ظرفیت تولید موکت تافتینگ و ۱۵۰ میلیون متر مربع نیز مربوط به موکت سوزنی است.
به گزارش سایت نساجی امروز به نقل از خبرگزاری صداوسیما، وی افزود: با وجود ظرفیت تولید و فرصت‌های صادراتی در این صنعت، هیچ گاه از ظرفیت مستقر کنونی در صنعت موکت به صورت کامل بهره برداری نشده و همیشه کمتر از توان داخلی در این صنعت، تولید کرده ایم، به طوری که میانگین تولید در سال‌های اخیر ۱۰۰ میلیون متر مربع، یعنی نصف ظرفیت مستقر در این صنعت بوده است.
رئیس کمیته موکت و کفپوش انجمن صنایع نساجی ایران با اشاره به بازار مصرف موکت در کشور نیز گفت: بازار مصرف داخل کشور براساس آخرین آمارها، در شرایط عادی حدود ۷۰ و حداکثر ۸۰ میلیون متر مربع است و مازاد مصرف داخلی نیز به کشور‌های همسایه صادر شده است.
وی با اشاره به از رده خارج شدن برخی از شرکت‌های تولیدی در این صنعت گفت: به علت آنکه در یک دهه گذشته نتوانستیم از ظرفیت تولید صنعت موکت در کشور استفاده کنیم، بعضی شرکت‌های تولیدی تعطیل شده و دستگاه‌ها و ماشین آلات خود را به دیگر کشور‌ها فروخته اند؛ این در حالی است که می‌توانستیم از ظرفیت این صنعت برای صادرات در منطقه استفاده کنیم.
اله وردی با اشاره به تامین مواد اولیه و ماشین آلات و تجهیزات در این صنعت نیز گفت: در تامین مواد اولیه این صنعت مشکلی وجود ندارد و ۹۵ درصد مواد اولیه مورد استفاده در این صنعت داخلی است؛ اما در حوزه ماشین آلات، وابسته به واردات هستیم و تولیدات داخلی در این حوزه به ۵ درصد هم نمی‌رسد.
این تولیدکننده و عضوانجمن صنایع نساجی با انتقاد از متناسب نبودن ساختار شرکت‌های تولیدی با بازار‌های جهانی و اثر آن بر تولید در این صنعت افزود: اگر سرمایه شرکتی بین ۱۰ تا ۵۰ میلیون دلار باشد، آن شرکت توجیه اقتصادی برای تولید دارد و اگر این رقم بالاتر از ۱۰۰ میلیون دلار باشد، قدرت رقابت در بازار‌های جهانی را خواهد داشت؛ اما ارزش ذاتی شرکت‌های داخلی در این صنعت کمتر از ۱۰ میلیون دلار است و به همین علت با وجود ظرفیت تولید، صرفه اقتصادی برای تولید وجود ندارد.
وی ادامه داد: برای آنکه این شرکت‌ها بتوانند در مقیاس جهانی فعالیت و تولید کنند، باید با هم تجمیع شوند تا دسترسی به بازار‌های جهانی برای آنها فراهم شود.