روش جدید تصفیه پساب ها با استفاده از بلورهای سلولزی

به گزارش سرویس اطلاع‌رسانی نساجی امروز، محققان امیدوارند که کشف جدید قابلیت تصفیه پساب های رنگی سمی در صنعت نساجی را داشته و برای کشورهایی که فناوری مناسب برای تصفیه پساب ها در اختیار ندارند، مفید باشد.

تیم تحقیقاتی که سرپرستی آن را گونار وستمن، استادیار شیمی آلی در دانشگاه چالمرز بر عهده دارد، تمرکز خود را بر روی کاربردهای جدید محصولات بر پایه چوب و سلولز گذاشته است و در همین راستا با مرکز علوم چوب والنبرگ که آن هم در گوتنبرگ واقع شده است، همکاری می کند.

آن ها روشی را کشف کرده اند که می توان با استفاده از نانوکریستال های سلولز آب را تصفیه کرد چون این نانوذرات بسیار ریز دارای ظرفیت جذب فوق العاده ای هستند.

وستمن می گوید: "ما با رویکرد کلی نگر و منحصر به فردی که به نانوکریستال های سلولزی داشتیم موفق به بررسی خواص و کاربردهای بالقوه آن ها شده ایم. ما یک ماده اولیه زیستی که شکلی از سلولز پودری است خلق کرده ایم که می توان آن را بسته به نوع آلاینده ها مورد استفاده قرار داد یا اصلاح کرد."

این تحقیق با همکاری موسسه ملی فناوری مالاویا واقع در جیپور، هند انجام شده، جایی که رنگزاهای آلاینده موجود در پساب ها یک مشکل بزرگ است.

در این روش نیازی به فشار و حرارت نیست و در آن از نور خورشید به عنوان کاتالیزور فرایند استفاده می شود. وست من این روش را به ریختن آب تمشک درون یک لیوان حاوی دانه های برنج تشبیه می کند که باعث شفاف شدن دوباره آب می شود.

او می گوید: "یک سیستم تصفیه ساده را در نظر بگیرید درست مانند یک جعبه قابل حمل که به لوله فاضلاب مرتبط است. با عبور آب آلوده از درون فیلتر سلولزی پودری، آلاینده ها جذب نانوذرات سلولز می شوند، ورود نور خورشید به سیستم نیز باعث تجزیه سریع و موثر آن ها می شود. این یک سیستم ساده و مقرون به صرفه برای نصب و استفاده می باشد."

هند یکی از کشورهای در حال توسعه در آسیا می باشد که تولیدات نساجی در آن بسیار گسترده و وسیع است. به همین دلیل سالانه مقادیر زیادی از رنگزاها به دریاچه ها، رودخانه ها و جریان های آب ریخته می شوند که دارای پیامدهای جدی برای انسان ها و محیط زیست است. آلاینده های آب حاوی رنگزاها و فلزات سنگین است و تماس مستقیم با آن ها می تواند باعث آسیب های پوستی شود و در صورت ورود به زنجیره غذایی ریسک ابتلا به سرطان و آسیب به ارگان ها را افزایش دهد. علاوه بر آن طبیعت نیز از چندین جهت تحت تاثیر این آلاینده ها قرار می گیرد مانند اختلال در فتوسنتز و رشد گیاهان.

گام مهم بعدی انجام مطالعات موردی بود که در همین راستا محققان دانشگاه چالمرز از همکاران هندی خود برای تست این روش در مقیاس های صنعتی کوچک حمایت می کنند. تست های آزمایشگاهی انجام شده تا به امروز نشان می دهد که با استفاده از این روش می توان بیش از 80 درصد آلاینده های رنگی را از پساب ها جدا کرد. گونار وستمن حتی افزایش درجه تصفیه پساب ها را نیز ممکن می داند.

او می گوید: "رسیدن از تخلیه کامل آب تصفیه نشده به حذف 80 درصدی آلاینده ها از آب یک پیشرفت بزرگ محسوب می شود و به معنای کاهش چشمگیر تخریب طبیعت و آسیب به سلامت انسان است. علاوه بر آن با بهینه سازی زمان و PH عملیات تصفیه می توان کل فرایند را بهبود بخشید و با استفاده از آن آب مورد نیاز برای آبیاری و نوشیدن را تامین کرد."

وستمن همچنین استفاده از نوکریستال های سلولزی را برای حذف سایر آلاینده ها به جز رنگزاها از پساب ها شدنی می داند. محققان در مطالعات قبلی نشان دادند که می توان از انواع مشابهی از مواد اولیه بر پایه سلولز برای حذف آلاینده هایی نظیر کروم شش ظرفیتی سمی از پساب های حاصل از صنایع معدن، چرم و فلز استفاده کرد. این گروه تحقیقاتی همچنین در حال بررسی چگونگی کمک گرفتن از تحقیقات برای تصفیه بقایای آنتی بیوتیک ها هستند.