در حالی که هند با شدت گرفتن بحران آب که ناشی از بالا رفتن دما و الگوهای بارش پیش بینی نشده است دست و پنجه نرم می کند، کشت پنبه این کشور نیز با چالش های غیرمنتظره ای روبرو شده است.
به گزارش سرویس اطلاع‌رسانی نساجی امروز،بر اساس داده های اخیر به دست آمده از اطلس خطر آبی آکوداکت موسسه منابع جهانی، 31 درصد مجموع تولید ناخالص ملی در جهان که بالغ بر 70 تریلیون دلار است به دلیل تنش آبی بالا تا سال 2050 در معرض خطر قرار دارد. پیش بینی می شود این بحران گریبانگیر کشورهای هند، مکزیک، مصر و ترکیه شود.
صنعت پنبه هند که حامی میلیون ها کشاورز بوده و نقش مهمی در تولید ناخالص ملی این کشور ایفا می کند، به دلیل وابستگی شدید آن به آب در معرض خطر جدی قرار دارد. عدم به کارگیری گسترده فناوری های آبیاری با مصرف پایین آب در مزارع سنتی پنبه باعث تشدید تنش های آبی و بروز نگرانی های زیست محیطی و کشاورزی می شود.
پنبه که به آن لقب "طلای سفید" را می دهند، ریشه عمیقی در چشم انداز کشاورزی هند دارد. با این حال کشت آن مستلزم مصرف آب زیاد است که باعث می شود در رابطه با کمبود آب ناشی از تغییرات اقلیمی حملات زیادی به این محصول وارد شود. روش های آبیاری سنتی مانند آبیاری غرقابی نه تنها آب را به هدر می دهد بلکه باعث فرسایش خاک و آلودگی آب نیز می شود و تخریب محیط زیست را تشدید می کند.
عدم به کارگیری فناوری های صرفه جویی کننده در مصرف آب برای آبیاری مزارع سنتی پنبه باعث جدی تر شدن این چالش ها می شود. برای مثال آبیاری قطره ای آب را مستقیما به ریشه گیاه رسانده و میزان هدررفتن آب را به حداقل و بازدهی آبیاری را به حداکثر می رساند. به طور مشابه تسطیح یا هموارسازی لیزری زمین تضمین کننده توزیع یکنواخت آب بوده و میزان رواناب و فرسایش را کاهش می دهد. علی رغم این که مزایای این فناوری ها ثابت شده اما همچنان استفاده از آن ها در کمربند پنبه ای هند محدود است که باعث فشار به منابع آبی و تشدید نگرانی های زیست محیطی و کشاورزی می شود.
برای رفع این مشکلات سهامداران باید استفاده گسترده از فناوری های آبیاری مدرن در کشت پنبه را در اولویت قرار دهند. مشوق های و حمایت های دولت در ترویج استفاده از این فناوری ها نقش محوری داشته و آن ها را برای کشاورزان خرده مالک که پشتوانه صنعت پنبه هند هستند، قابل دسترس می کند.
بسیاری از کشاورزان پنبه در هند از روش های برداشت آب باران برای آبیاری مزارع خود استفاده می کنند. برداشت آب باران به تغذیه منابع آبی زیرزمینی و کاهش وابستگی به منابع آبی سطحی کمک می کند و در نتیجه انعطاف پذیری کشت پنبه را در شرایط خشکسالی و بی آبی افزایش می دهد.
به منظور بهبود سلامت خاک و کاهش مصرف آب در کشت پنبه تناوب کشت و شیوه های متنوع سازی نیز به کار گرفته می شود. کشت حبوبات و سایر محصولات به صورت متوالی با کشت پنبه به شکسته شدن چرخه آفت ها، دسترسی بهتر به مواد مغذی و کاهش تنش آبی کمک می کند.
علاوه بر آن افزایش آگاهی در مورد اهمیت محافظت از منابع آبی و مزایای به کارگیری روش های کشاورزی پایدار در میان کشاورزان لازم و ضروری است. برنامه های آموزشی و مشوق های ظرفیت سازی امکان استفاده از فناوری های جدید و موثر را برای کشاورزان فراهم می کند و باعث افزایش بهره وری و پایداری زیست محیطی می شود.
از آن جایی که هند با چالش دوگانه تغییرات اقلیمی و کمبود آب مواجه است، آینده کشت پنبه در این کشور در بلاتکلیفی قرار دارد. با به کارگیری روش های پایدار و رشد همکاری ها میان سهامداران امکان ایجاد مسیری به سمت یک صنعت پنبه منعطف تر و موفق تر وجود خواهد داشت که این باعث حفظ معیشت میلیون ها کشاورز و حفظ منابع ارزشمند آبی برای نسل های آینده می شود.