سال میلادی در حال پایان است و دغدغه صاحبان برندهای اسپرت و فروشگاه‌های خرده‌فروشی امسال به شدت بالاست.
ماجرا از این قرار اســت که مصرف کنندگان آمریکای شمالی عادت داشته‌اند هر ســال با ورود حجم زیادی از کفش و لباس اسپورت در فصل خرید آخر ســال مواجه شــوند؛ اما امسال شاید دست آنها به برخی از کالاهای محبوبشان نرسد.
به گزارش سایت نساجی امروز به نقل از آینده نگر، خطوط تولید وسایل اسپورت که مدتهاست به آسیا منتقل شده، در سالهای اخیر دچار تحول دیگری هم شده: به دنبال جنگ تجاری آمریکا با چین، برخی از برندها به این نتیجه رســیدند که اگر کارخانه‌های خود را از چین خارج کنند و آن را در کشــورهای ارزان دیگری مثل ویتنام برپا کنند، از تبعات جنگ تجاری آمریکا و چین در امان خواهند ماند. اما آنها خبر نداشتند که پاندمی کرونا اتفاق می‌افتد و اوضاع را کامالا تغییر میدهد.
نتیجه این شد که در ماههای اولیه بروز بحران کرونا در سطح جهان، ویتنام هنوز آمار ابتلای زیادی را ثبت نکرده بود؛ اما بعد از شیوع سویه دلتا عملا ویتنام در چنگال کرونا گرفتار شد و مناطق صنعتی در جنوب این کشور که پر از کارخانه است مدتها دچار تعطیلی و قرنطینه شدند و عده زیادی از کارگران نیز یا بیمار شدند یا جان خود را از دست دادند.
با این وجود، این کارگران که اکثرا از مناطق دیگر ویتنام برای کار در کارخانه‌های برندهای اسپورت مثل نایک و گپ به جنوب ویتنام آمده بودند، با یک معضل دیگر نیز مواجه شدند: دولت قرنطینه و محدودیت رفت و آمد شــدیدی را اعمال کرده بود که باعث شد کارگران نتوانند به شهرستانهای محل زندگی خود بازگردند و زندگی در خوابگاه‌های شلوغ کارگری در این ماهها فشار روحی شدیدی بر آنها وارد کرد. نتیجه این شد که با برداشته شدن قرنطینه‌ها و بازگشایی کارخانه‌ها، کارگران دیگر تمایلی به ســر کار رفتن نداشتند و بسیاری از آنها به خانه‌های خود بازگشــتند.
له تی‌می یکی از همین کارگران است که پیشتر در کارخانه‌ای در شهر هوچی مین‌سیتی کار میکرد اما حالا به زادگاه خودش که دهکده‌ای در مرز ویتنام با کامبوج است بازگشته است. بر اساس تخمین‌های دولت ویتنام، دو میلیون کارگر بعد از رفع محدودیت‌ها منطقه صنعتی جنوب ویتنام را ترک کرده و بازنگشته‌اند.
این خبر بسیار بدی برای برندهایی مثل نایک است که از مدتها پیش با تاخیر در تحویل سفارشــات و همین طور اختلال در زنجیره تامین جهانی نیز مواجه بوده‌انــد و حالا تقریبا اطمینان دارند که با کمبود در تامین کالاهای مورد نیاز برای مشتریان خود در پایان سال میلادی روبرو خواهند شد. دولت ویتنام تلاش کرده کارگران را با وعده تامین هزینه حمل و نقل و بازگشت به کارخانه‌ها تشویق کند و برخی کارخانه‌ها هم وعده افزایش دستمزدها را داده‌اند؛ اما بحران دلتای کرونا هنوز معضل بزرگی پیش روی کارگران است.
کامیلو لیون تحلیلگر بی‌تی‌آی‌جی تخمین زده که شرکتی مثل نایک در سال جاری حداقل ۱۸۰ میلیون جفت کفش کمتر از پیش‌بینی‌هایش تولید کرده است. مورد ویتنام برای مصرف‌کنندگان در ســطح جهان اهمیت دارد؛ زیرا چرا باید خواند: در حالی که اقتصادهای بزرگ جهان مدعی پشت سر گذاشتن بحران کرونا هستند، اقتصادهای تامین‌کننده کالا برای آنها با بحران‌های جدیدی مواجه شده‌اند که گریبان اقتصاد جهانی را خواهد گرفت.
در این گزارش، ویتنام و کارخانه‌های پوشاک و کفش در آن بررسی شده است. این کشور برای شــرکتهای مختلفی مثل سامسونگ، آدیداس و حتی منبع بلومبرگ فروشگاه‌هایی مثل والمارت محصولات زیادی تولید میکرد و بعد از چین، بزرگترین تامین‌کننده کفش و لباس برای مصرف‌کنندگان آمریکایی بود. در میان این حجم از مشــکلات، به نظر میرســد که برندها چاره‌ای جز پذیرش این وضع ندارند. حتی اگر آنها بخواهند محل کارخانه‌هایشــان را تغییــر دهند و نیروی کار جدیدی را به خدمت بگیرند، باز هم ماهها از سفارشــات خود عقب خواهند بود.
به گفته کامیلو لیون، کمبود تولیدات آنها احتماال در پایان سال جاری میالدی و نیز سه ماهه اول سال آینده میلادی کاملا در فروشــگاهها قابل مشــاهده خواهد بود و ممکن است مشکلات تا اواسط سال ۲۰۲۲ میلادی حل نشود. این در حالی است که تعطیلی کارخانه‌های ویتنام و کمبود کارگر احتمالا برندهای دیگر مثل اپل را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد.
برندی مثل سامسونگ مدتی است که کار برای یافتن راه‌های جایگزین برای اجتناب از بدتر شدن وضعیت تولید را امتحان کرده است. ویتنام یکی از ضعیف‌ترین آمار واکسیناسیون کرونا در آسیا را نیز داشته و بنابراین احتمالش هســت که وضع کارخانه‌ها در این کشور تا مدتی به حال عادی برنگردد.
آمار نیز نشان میدهد که از جمعیت ۹۸ میلیون نفری این کشور تنها ۱۴ درصد تاکنون واکسینه شده‌اند. در این میان، یکی از بزرگترین کارخانه‌ها در ویتنام که شعبه‌ای از شرکت کفش‌سازی پوچن تایوان اســت، اخیرا فعالیت خود را از ســر گرفته اما تنها ۳۰ درصد از کارگرانش سر کار برگشته‌اند و ۴۰ هزار نفر از کارگران هنوز قصد بازگشت ندارند. این تنها نمونهای از معضلاتی است که در آینده می‌توانــد گریبان هر کارخانه و هر کشــوری را بگیرد و نتایجش در کشورهای دیگر دنیا نیز احساس شود. به نظر می‌رسد که اقتصاد جهان چاره‌ای جز عادت کردن به این تاخیرها و کمبودها نخواهد داشت.